Een cruciale keuze. Carlos blijkt een eerzuchtige, intelligente en hardwerkende leerling. Hij legt bij de jezuïeten een solide basis om zijn opleiding vanaf 1970 aan de meest prestigieuze Franse universiteiten te kunnen voortzetten: via diverse bachelors en masters studeert hij in 1978 af als technisch Ingenieur. Multicultureel opgevoed, vijf talen machtig en met de Franse, Libanese en Braziliaanse nationaliteit gaat Ghosn dat jaar aan het werk bij Michelin. Waar hij in 1985, op dertigjarige leeftijd, de opdracht krijgt om de Zuid-Amerikaanse Michelin-operatie uit het verlies te trekken. Mede dankzij zijn Braziliaanse roots en het spreken van de Portugese taal, maar vooral dankzij zijn managerskwaliteiten, klaart hij de klus in twee jaar. In 1989 klaart hij een soortgelijke klus als ceo bij de Noord-Amerikaanse tak.

In 1996 vertrekt Ghosn naar Renault SA, waar hij eindverantwoordelijk wordt voor R&D, productie en inkoop. Drie jaar later wordt ‘Le Cost Killer’ naar Japan gestuurd om als ceo van Nissan – waarin Renault dat jaar een belang had genomen – orde op zaken te stellen. Binnen vijf jaar is de Japanse autoproducent winstgevender dan Renault. De ster van Carlos Ghosn stijgt naar ongekende hoogte.

Verblind door het succes wordt een kapitale fout gemaakt.

Maar in 2005 wordt er – verblind door het succes? – een kapitale fout gemaakt. Ghosn wordt ceo van Renault, met behoud van diezelfde positie bij Nissan. Zijn macht wordt groter, de controle op zijn functioneren minder en de weelde van de roem kennelijk te zwaar voor de sterke schouders van ‘Mr. Fix It’. Onaantastbaar geacht buit hij via frauduleuze handel en wandel zijn roem en functie uit. De cultureel gekwetste Japanners, mordicus tegen de integratie van Renault en Nissan, leggen in het geheim een dossier aan, over alle financiële malversaties en ruimen Ghosn zakelijk uit de weg. Op 19 november 2018 wordt hij aangehouden op de luchthaven van Tokyo.

Eigen schuld, dikke bult. En toch gebeurt het vaak dat succesvolle en gedreven topbestuurders blind worden en ontvankelijk blijken voor gesjoemel met bedrijfsgeld. Ook op landelijke schaal. Vertrouwen is mooi, maar controle blijft noodzaak.

Een cruciale keuze. Carlos blijkt een eerzuchtige, intelligente en hardwerkende leerling. Hij legt bij de jezuïeten een solide basis om zijn opleiding vanaf 1970 aan de meest prestigieuze Franse universiteiten te kunnen voortzetten: via diverse bachelors en masters studeert hij in 1978 af als technisch Ingenieur. Multicultureel opgevoed, vijf talen machtig en met de Franse, Libanese en Braziliaanse nationaliteit gaat Ghosn dat jaar aan het werk bij Michelin. Waar hij in 1985, op dertigjarige leeftijd, de opdracht krijgt om de Zuid-Amerikaanse Michelin-operatie uit het verlies te trekken. Mede dankzij zijn Braziliaanse roots en het spreken van de Portugese taal, maar vooral dankzij zijn managerskwaliteiten, klaart hij de klus in twee jaar. In 1989 klaart hij een soortgelijke klus als ceo bij de Noord-Amerikaanse tak.

In 1996 vertrekt Ghosn naar Renault SA, waar hij eindverantwoordelijk wordt voor R&D, productie en inkoop. Drie jaar later wordt ‘Le Cost Killer’ naar Japan gestuurd om als ceo van Nissan – waarin Renault dat jaar een belang had genomen – orde op zaken te stellen. Binnen vijf jaar is de Japanse autoproducent winstgevender dan Renault. De ster van Carlos Ghosn stijgt naar ongekende hoogte.

Verblind door het succes wordt een kapitale fout gemaakt.

Maar in 2005 wordt er – verblind door het succes? – een kapitale fout gemaakt. Ghosn wordt ceo van Renault, met behoud van diezelfde positie bij Nissan. Zijn macht wordt groter, de controle op zijn functioneren minder en de weelde van de roem kennelijk te zwaar voor de sterke schouders van ‘Mr. Fix It’. Onaantastbaar geacht buit hij via frauduleuze handel en wandel zijn roem en functie uit. De cultureel gekwetste Japanners, mordicus tegen de integratie van Renault en Nissan, leggen in het geheim een dossier aan, over alle financiële malversaties en ruimen Ghosn zakelijk uit de weg. Op 19 november 2018 wordt hij aangehouden op de luchthaven van Tokyo.

Eigen schuld, dikke bult. En toch gebeurt het vaak dat succesvolle en gedreven topbestuurders blind worden en ontvankelijk blijken voor gesjoemel met bedrijfsgeld. Ook op landelijke schaal. Vertrouwen is mooi, maar controle blijft noodzaak.