Verhagen stelt in zijn antwoord onder meer dat verzekeraars de vrijheid hebben om zelf te beslissen met welke schadeherstellers ze contracten sluiten. “Dit kan inhouden dat de verzekeraar ervoor kiest niet het herstelwerk van alle in de markt actieve schadeherstellers te vergoeden. Bij zijn keuze voor een specifieke verzekering kiest de verzekerde autobezitter op deze manier voor de schadeherstellers met wie zijn verzekeraar afspraken heeft gemaakt.”

Duurder?
Op de conclusie dat verzekeraars kiezen voor duurdere partijen, reageert Verhagen dat prijs kennelijk niet de enige reden is om voor een bepaalde hersteller te kiezen. “De prijs zal een belangrijk criterium zijn, maar ook andere aspecten kunnen van belang zijn, zoals de kwaliteit van de herstelwerkzaamheden, de service, de mogelijkheid om zowel glas te repareren als te vervangen en de beschikbaarheid over een landelijk dekkend netwerk.”

Vertekend beeld
Daarnaast geeft het vergelijken van de kale prijzen volgens de minister een vertekend beeld. “De goedkoopste kale prijs van een herstelrekening hoeft niet per se de goedkoopste uitkomst voor de verzekeraar, en dus de verzekerde consument te zijn. Het totale kostenplaatje voor de verzekeraar omvat meer dan een enkele herstelrekening en is niet altijd goed zichtbaar voor de consument.”

Conclusie NMa
Verhagen schaart zich verder achter de conclusie van de NMa in 2009, dat individuele verzekeraars geen economische machtspositie hebben op de auto(ruit) herstelmarkt. Hij concludeert wel dat door de toename van de gestuurde schadestroom, het voor schadeherstelbedrijven die niet zijn geselecteerd door een verzekeraar, moeilijker wordt om aan werk te komen. “Maar volgens de NMa blijft er een aanzienlijk deel van de markt open voor niet aangesloten bedrijven om hun diensten aan te bieden. Zij moeten hun werkzaamheden halen uit de zogenoemde vrije schadestroom.”

Ook stelt hij dat het consumenten altijd vrij staat om over te stappen naar een andere verzekeraar met een andere mix van dienstverlening of om zich niet voor autoruitschade te verzekeren.

Verhagen stelt in zijn antwoord onder meer dat verzekeraars de vrijheid hebben om zelf te beslissen met welke schadeherstellers ze contracten sluiten. “Dit kan inhouden dat de verzekeraar ervoor kiest niet het herstelwerk van alle in de markt actieve schadeherstellers te vergoeden. Bij zijn keuze voor een specifieke verzekering kiest de verzekerde autobezitter op deze manier voor de schadeherstellers met wie zijn verzekeraar afspraken heeft gemaakt.”

Duurder?
Op de conclusie dat verzekeraars kiezen voor duurdere partijen, reageert Verhagen dat prijs kennelijk niet de enige reden is om voor een bepaalde hersteller te kiezen. “De prijs zal een belangrijk criterium zijn, maar ook andere aspecten kunnen van belang zijn, zoals de kwaliteit van de herstelwerkzaamheden, de service, de mogelijkheid om zowel glas te repareren als te vervangen en de beschikbaarheid over een landelijk dekkend netwerk.”

Vertekend beeld
Daarnaast geeft het vergelijken van de kale prijzen volgens de minister een vertekend beeld. “De goedkoopste kale prijs van een herstelrekening hoeft niet per se de goedkoopste uitkomst voor de verzekeraar, en dus de verzekerde consument te zijn. Het totale kostenplaatje voor de verzekeraar omvat meer dan een enkele herstelrekening en is niet altijd goed zichtbaar voor de consument.”

Conclusie NMa
Verhagen schaart zich verder achter de conclusie van de NMa in 2009, dat individuele verzekeraars geen economische machtspositie hebben op de auto(ruit) herstelmarkt. Hij concludeert wel dat door de toename van de gestuurde schadestroom, het voor schadeherstelbedrijven die niet zijn geselecteerd door een verzekeraar, moeilijker wordt om aan werk te komen. “Maar volgens de NMa blijft er een aanzienlijk deel van de markt open voor niet aangesloten bedrijven om hun diensten aan te bieden. Zij moeten hun werkzaamheden halen uit de zogenoemde vrije schadestroom.”

Ook stelt hij dat het consumenten altijd vrij staat om over te stappen naar een andere verzekeraar met een andere mix van dienstverlening of om zich niet voor autoruitschade te verzekeren.