Las u kortgeleden ook dat bericht? Dat de komst van de elektrische auto het einde betekent van het verdienmodel van het autobedrijf? Ineens zit dat liedje in je hoofd, ja, een heel oud liedje. “Doe het elektrisch, doe het elektrisch”. Dat zong Louis Davids al ver voor de Tweede Wereldoorlog. Dus al die propaganda voor elektrisch nu, ach, het is al even bezig dus.

Maar zou het dan nu gaan gebeuren? Het lijkt erop. In de ontwikkeling van de auto is het moment van de waarheid aangebroken. Kijk naar de nieuwe spelers in de markt zoals Tesla en Google en verwonder je over de reactie van de zittende partijen. Als elektrisch echt doorzet, ja, dan is er wel een winstwaarschuwing te geven. Voor het verdienmodel van de autobranche wel te verstaan. Want dat is nog steeds gestoeld op, om in de woorden van Louis Davids te blijven, petroleum.

`Als je het onderhoudsboekje van een auto uit 1957 leest, snap je hoe de autobranche aan zijn huidige verdienmodel komt.`

Kortgeleden vond ik bij het ontruimen van het huis van mijn overleden ouders het instructieboekje van de eerste auto van mijn vader. Dat zette mij aan het denken. U begrijpt, zo’n boekje ga je als autogek natuurlijk direct lezen. Het betrof een Opel Olympia-Rekord uit 1957 met het kenteken VP-45-36.  

Als je de onderhoudsvoorschriften leest, snap je hoe de autobranche aan z’n huidige verdienmodel komt. Zo’n Opel had in 1957 elke 1.500 km een smeerbeurt nodig. En iedere 3.000 km 3 liter verse olie, een grote beurt iedere 7.500 km. In die tijd kon je als autobranche nog uren maken in de werkplaats. De marge op motorolie zal ook wel best zijn geweest. Kassa! 

Als je optelt wat er allemaal is gebouwd rondom dit verdienmodel, dan besef je pas hoe waar het is. Kijk eens naar die autobranche, met al zijn gebouwen, apparatuur en niet in de laatste plaats de  deskundig opgeleide vakmensen. Een spookbeeld dringt zich aan je op. Van overbodigheid, van geweest en voorbij. Net als de typemachinemonteur van IBM uit de jaren `70, die ieder halfjaar de rol in de machine kwam vervangen. En de graag geziene gast was van menig secretaresse! Geweest en voorbij.

De groei van het wagenpark heeft het verdienmodel in de autobranche in de tijd stevig neergezet. Pas vanaf de jaren tachtig begonnen de intervallen flink langer te worden. Door het steeds maar stijgende wagenparkvolume bleef het model echter houdbaar. Tot nu blijkbaar.

Is dat onheilsbericht dan wel juist? Zou de komst en komende marktacceptatie van de elektrische auto nu werkelijk het einde betekenen? Valt er dan straks helemaal niks meer te verdienen? Ik geloof niet dat het zo’n vaart loopt.

`Waarom is de term saneren meer gehoord en gelezen dan innoveren?`

Trouwens, de brancheorganisaties publiceren al jaren studies over de toekomst van de aftersales. En dat zijn ook al jaren van die trieste boekwerken. Op weg naar het einde der tijden denk je, als je ze gelezen hebt. Dus dat bericht over elektrisch als oorzaak van het einde van het verdienmodel, nee, daar ga ik niet in mee.

Maar hoe het dan wel zit? Ja, dat is een kwestie van ondernemerschap. Van visie en durf. Buiten de kaders denken. Over de branchemuren heen in elk geval. En voor alle betrokkenen geldt: je aanpassen aan de verandering. Hoort u ook zo vaak: “die moderne auto’s zie je nauwelijks meer terug in de werkplaats”. Dan denk ik: en wat doe je daar dan aan? Ga je het einde der tijden lijdzaam zitten afwachten? Waarom is de term saneren meer gehoord en gelezen dan innoveren?

Feit is dat de bevolking in Nederland nog steeds toeneemt. En dat de mens, ondanks alle moderne communicatiemiddelen, nog steeds een grote mobiliteitsbehoefte heeft. Dat geeft vertrouwen in de toekomst als mobiliteitsaanbieder.

Ik zag laatst een combinatie aanbieding voor een nieuwe auto met nieuwe fiets. Levert u die fiets, auto-ondernemer? En plakt u dan ook mijn lekke band? Alles rondom de auto en mobiliteit, daar valt nog best wat mee te verdienen.

Las u kortgeleden ook dat bericht? Dat de komst van de elektrische auto het einde betekent van het verdienmodel van het autobedrijf? Ineens zit dat liedje in je hoofd, ja, een heel oud liedje. “Doe het elektrisch, doe het elektrisch”. Dat zong Louis Davids al ver voor de Tweede Wereldoorlog. Dus al die propaganda voor elektrisch nu, ach, het is al even bezig dus.

Maar zou het dan nu gaan gebeuren? Het lijkt erop. In de ontwikkeling van de auto is het moment van de waarheid aangebroken. Kijk naar de nieuwe spelers in de markt zoals Tesla en Google en verwonder je over de reactie van de zittende partijen. Als elektrisch echt doorzet, ja, dan is er wel een winstwaarschuwing te geven. Voor het verdienmodel van de autobranche wel te verstaan. Want dat is nog steeds gestoeld op, om in de woorden van Louis Davids te blijven, petroleum.

`Als je het onderhoudsboekje van een auto uit 1957 leest, snap je hoe de autobranche aan zijn huidige verdienmodel komt.`

Kortgeleden vond ik bij het ontruimen van het huis van mijn overleden ouders het instructieboekje van de eerste auto van mijn vader. Dat zette mij aan het denken. U begrijpt, zo’n boekje ga je als autogek natuurlijk direct lezen. Het betrof een Opel Olympia-Rekord uit 1957 met het kenteken VP-45-36.  

Als je de onderhoudsvoorschriften leest, snap je hoe de autobranche aan z’n huidige verdienmodel komt. Zo’n Opel had in 1957 elke 1.500 km een smeerbeurt nodig. En iedere 3.000 km 3 liter verse olie, een grote beurt iedere 7.500 km. In die tijd kon je als autobranche nog uren maken in de werkplaats. De marge op motorolie zal ook wel best zijn geweest. Kassa! 

Als je optelt wat er allemaal is gebouwd rondom dit verdienmodel, dan besef je pas hoe waar het is. Kijk eens naar die autobranche, met al zijn gebouwen, apparatuur en niet in de laatste plaats de  deskundig opgeleide vakmensen. Een spookbeeld dringt zich aan je op. Van overbodigheid, van geweest en voorbij. Net als de typemachinemonteur van IBM uit de jaren `70, die ieder halfjaar de rol in de machine kwam vervangen. En de graag geziene gast was van menig secretaresse! Geweest en voorbij.

De groei van het wagenpark heeft het verdienmodel in de autobranche in de tijd stevig neergezet. Pas vanaf de jaren tachtig begonnen de intervallen flink langer te worden. Door het steeds maar stijgende wagenparkvolume bleef het model echter houdbaar. Tot nu blijkbaar.

Is dat onheilsbericht dan wel juist? Zou de komst en komende marktacceptatie van de elektrische auto nu werkelijk het einde betekenen? Valt er dan straks helemaal niks meer te verdienen? Ik geloof niet dat het zo’n vaart loopt.

`Waarom is de term saneren meer gehoord en gelezen dan innoveren?`

Trouwens, de brancheorganisaties publiceren al jaren studies over de toekomst van de aftersales. En dat zijn ook al jaren van die trieste boekwerken. Op weg naar het einde der tijden denk je, als je ze gelezen hebt. Dus dat bericht over elektrisch als oorzaak van het einde van het verdienmodel, nee, daar ga ik niet in mee.

Maar hoe het dan wel zit? Ja, dat is een kwestie van ondernemerschap. Van visie en durf. Buiten de kaders denken. Over de branchemuren heen in elk geval. En voor alle betrokkenen geldt: je aanpassen aan de verandering. Hoort u ook zo vaak: “die moderne auto’s zie je nauwelijks meer terug in de werkplaats”. Dan denk ik: en wat doe je daar dan aan? Ga je het einde der tijden lijdzaam zitten afwachten? Waarom is de term saneren meer gehoord en gelezen dan innoveren?

Feit is dat de bevolking in Nederland nog steeds toeneemt. En dat de mens, ondanks alle moderne communicatiemiddelen, nog steeds een grote mobiliteitsbehoefte heeft. Dat geeft vertrouwen in de toekomst als mobiliteitsaanbieder.

Ik zag laatst een combinatie aanbieding voor een nieuwe auto met nieuwe fiets. Levert u die fiets, auto-ondernemer? En plakt u dan ook mijn lekke band? Alles rondom de auto en mobiliteit, daar valt nog best wat mee te verdienen.