Een onverwachte whatsapp. ”Hans, ben je toevallig ook in Dubai?. Ik hoorde dat je daar wel eens zit.” “Klopt Pieter. Je bent de laatste die ik hier verwachtte.” ”Heb je tijd om elkaar te ontmoeten?” Ach, waarom niet. “Prima Pieter. Kom naar het hotel. We kunnen kletsen, wat lopen, wat drinken en wat eten.” Ik herkende hem niet. Maar hij was het, want hij heette Pieter en sprak Nederlands. En hij herkende mij wel. Dus we hebben gekletst, wat gedronken en wat gegeten. Niet gelopen. We kletsten niet; híj kletste. Hij ging er vanuit dat wij zijn levensverhaal tot in detail wilden weten. Dat hij een rokkenjager was. Zelfs nu nog. Ik gruwde bij het idee en had medelijden met de rokken. “Ik maak wereldreizen. Ik zal je vertellen wat me in Nieuw Zeeland overkwam.” Na tien minuten wist ik wat hem in Nieuw-Zeeland was overkomen. “Ik zal je vertellen wat ik in New York meemaakte.” Na 20 minuten wist ik wat hij allemaal in New York had meegemaakt. “En in Zuid-Amerika. Ik maakte een trektocht vanuit Zuid-Amerika naar Caracas. Ik had vierpaarden bij me. Het was een barre tocht. Alles lopend. Heb zelfs wat paarden achter moeten laten.” Nou geloof ik heilig in de stelling dat je als verkoper goed moet kunnen luisteren.

Luisteren. Het blijft een vak apart.

Dat het afratelen van een verkooppraatje killing is en dat het stellen van de juiste vragen essentieel is voor het sluiten van een deal. En volgens mij kan ik best goed luisteren. Misschien zelfs wel te goed. Op een receptie zal ik niet degene zijn die met smalltalk mensen om zich heen verzamelt. Het moet bij mij helaas altijd ergens over gaan. Maar ook ik heb m’n grenzen. Voor mijn part had Pieter in New York tien Poolse vrouwen ontmoet die in koor bij zijn vertrek stonden te huilen. Voor mijn part had hij twintig paarden bij zich voor die trektocht naar Caracas en heeft hij de helft onderweg opgevreten. Mij interesseert het geen zak. Wat mij wel interesseert is hoe iemand kan denken dat de ander ademloos naar zijn verhalen wil luisteren. Waar iemand eigenlijk de narcistische arrogantie vandaan haalt om het zo uitgebreid over zichzelf te hebben. Je ‘ik’ is wel het middelpunt van jezelf, maar toch niet per se van de ander? Luisteren. Het blijft een vak apart…

Een onverwachte whatsapp. ”Hans, ben je toevallig ook in Dubai?. Ik hoorde dat je daar wel eens zit.” “Klopt Pieter. Je bent de laatste die ik hier verwachtte.” ”Heb je tijd om elkaar te ontmoeten?” Ach, waarom niet. “Prima Pieter. Kom naar het hotel. We kunnen kletsen, wat lopen, wat drinken en wat eten.” Ik herkende hem niet. Maar hij was het, want hij heette Pieter en sprak Nederlands. En hij herkende mij wel. Dus we hebben gekletst, wat gedronken en wat gegeten. Niet gelopen. We kletsten niet; híj kletste. Hij ging er vanuit dat wij zijn levensverhaal tot in detail wilden weten. Dat hij een rokkenjager was. Zelfs nu nog. Ik gruwde bij het idee en had medelijden met de rokken. “Ik maak wereldreizen. Ik zal je vertellen wat me in Nieuw Zeeland overkwam.” Na tien minuten wist ik wat hem in Nieuw-Zeeland was overkomen. “Ik zal je vertellen wat ik in New York meemaakte.” Na 20 minuten wist ik wat hij allemaal in New York had meegemaakt. “En in Zuid-Amerika. Ik maakte een trektocht vanuit Zuid-Amerika naar Caracas. Ik had vierpaarden bij me. Het was een barre tocht. Alles lopend. Heb zelfs wat paarden achter moeten laten.” Nou geloof ik heilig in de stelling dat je als verkoper goed moet kunnen luisteren.

Luisteren. Het blijft een vak apart.

Dat het afratelen van een verkooppraatje killing is en dat het stellen van de juiste vragen essentieel is voor het sluiten van een deal. En volgens mij kan ik best goed luisteren. Misschien zelfs wel te goed. Op een receptie zal ik niet degene zijn die met smalltalk mensen om zich heen verzamelt. Het moet bij mij helaas altijd ergens over gaan. Maar ook ik heb m’n grenzen. Voor mijn part had Pieter in New York tien Poolse vrouwen ontmoet die in koor bij zijn vertrek stonden te huilen. Voor mijn part had hij twintig paarden bij zich voor die trektocht naar Caracas en heeft hij de helft onderweg opgevreten. Mij interesseert het geen zak. Wat mij wel interesseert is hoe iemand kan denken dat de ander ademloos naar zijn verhalen wil luisteren. Waar iemand eigenlijk de narcistische arrogantie vandaan haalt om het zo uitgebreid over zichzelf te hebben. Je ‘ik’ is wel het middelpunt van jezelf, maar toch niet per se van de ander? Luisteren. Het blijft een vak apart…