Uildriks kijkt om | Het Wonder van de apk
Vroeger, lang geleden, nam het autoverkeer ineens heel sterk toe. Maar omdat auto’s dikwijls gammele dingen waren, gebeurden er ook veel ongelukken. Na een paar jaar werkten de remmen niet goed meer of viel er een onderdeel vanaf. Er werd besloten dat het aantal ongelukken drastisch omlaag moest. Door de auto’s, zodra ze een paar jaar oud waren, te keuren.
De autobranche en de overheid pakten deze verantwoordelijkheid samen op. Duizenden autobedrijven investeerden in keuringsequipment en scholing van monteurs. Zo verdwenen in een paar jaar tijd de onveilige auto`s uit het straatbeeld en vielen er veel minder verkeersslachtoffers te betreuren. Missie geslaagd.
Er werd een derde persoon toegevoegd: De Wet.
Maar investeren voor die keuring kostte natuurlijk wel een paar centen. Ondernemers hanteerden het standpunt: de kost gaat voor de baat uit. En zo was het ook. Aan de apk viel te verdienen. Er was in de dialoog met de klant een strenge Derde Persoon toegevoegd: de Wet. En de regels uit die wet golden nu bij de beoordeling of die band nu nog wel of niet langer meeging. Dat was een sterke troefkaart, die de ondernemer, in zijn rol als monteur én keurmeester in één persoon verenigd, kon uitspelen.
Dat leverde soms discussies op. Maar gelukkig: de klant kon bij meer dan negenduizend bedrijven terecht om zijn auto te laten keuren. En de RDW hield toezicht op het reilen en zeilen van de apk. Gaandeweg leerden alle partijen de regels te hanteren. En de klant leerde de apk ook te waarderen. Pervers, want wie keurde af? Inderdaad, de slager zelf.
Maar doordat zoveel bedrijven de kracht van de apk zagen, ging de prijs voor de keuring omlaag. Eigenlijk was `ie al nooit goed bepaald. Dat kwam zo. De gedachte was dat een deel van de keuringskosten goedgemaakt kon worden met het verrichten van reparaties als gevolg van afkeur van apk-punten. Een perversiteit in het systeem, want wie keurde af? Inderdaad, de slager zelf. Toezichthouder RDW moest dan maar de keuring van de slagers keuren, was de gedachte. De jaren gingen voorbij en auto`s werden beter. Onderhoud werd een jaarlijks of soms nog minder frequent oponthoud. De klant vond die door de autobranche bedachte combinatie van apk en onderhoud prima en paste zijn gedrag er op aan.
De negenduizend bedrijven concurreerden steeds feller en de prijs voor een keuring daalde en daalde. Zag u die grote borden laatst langs de snelweg? apk voor € 19,95! Je gelooft je ogen niet, maar de letters zijn zo groot dat je het niet kan missen. Hoe kan dat nou, zo`n lage prijs? De apk is toch een hoogwaardige dienstverlening, uitgevoerd door professionele autotechnici? Die mannen worden bijgeschoold, gaan tweejaarlijks op herhalingsexamen, noem maar op.
Een apk voor de prijs van twee glossy`s? Een wonder?
Een apk voor de prijs van twee glossy`s? Daarvoor moeten er ruim 160 controlepunten worden nagelopen. Meten, toetsen aan de wet en een beslissing nemen: dat doet de apk keurmeester dus in zo`n 160 splitseconds. Knap vind ik dat, gróót respect! Als je dat heel goed oefent, zal je het best goed en snel kunnen uitvoeren. Maar zó snel? Een Wonder?
Er dringen zich twee vragen op: worden alle controlepunten gedaan en wordt de meetlat goed gehanteerd? En de tweede: waar is het einde? Die lage prijs voedt ook de gedachte bij de klant dat er perverse prikkel moet zijn bij het autobedrijf. Fout voor de beeldvorming van de gehele autobranche. Wonderen bestaan niet. Het prachtige en eervolle product apk voor een flutprijs is het failliet van de professionaliteit van de autobranche.
Wonderen bestaan niet.
