Analisten tuimelden over elkaar toen Mark Fields (56) na 28 jaar trouwe dienst aan het blauwe ovaal werd verzocht zijn post als ceo op te geven. Zijn gouden handdruk van 57 miljoen (!) dollar was daarbij niet eens het belangrijkste onderwerp.

Fields – een volbloed automan uit eigen Ford gelederen – was iemand die niets fout deed en zo opklom in de Ford hiërarchie. Zo kon hij drie jaar geleden de branchevreemde Alan Mulally opvolgen. Terwijl die Ford sinds 2006 bestuurde en het concern zonder kleerscheuren door de crisis loodste. Dit in tegenstelling tot Chrysler en General Motors, die financieel kopje onder gingen en alleen met staatssteun weer op de rails konden worden geplaatst. Onder Mulally werd overcapaciteit in de productie weggesaneerd. Het PAG-project (Premier Automotive Group) met de premium merken Jaguar, Land Rover, Aston Martin en Volvo werd ontmanteld. Het ‘One world, One Ford’-mantra was in ere hersteld.

Fields was iemand die niets fout deed en zo opklom in de Ford hiërarchie

Fields belandde na Mulally’s vertrek in een financieel gespreid bed. En hij deed wat er van hem werd verwacht. De winstgevendheid van het concern verbeterde en bleef stabiel. Zelfs in Europa, waar concurrent Opel het hoofd niet boven water hield. Fields stippelde ook de weg naar de toekomst uit, met autonoom rijden, elektrificatie en deeltijdmobiliteit.

En daar ging het fout. Hij tuigde hij een tweede divisie op, waarin die toekomstige strategieën als apart merk werden ondergebracht. Een visionaire doelstelling met een disruptief effect, zo bleek. De boodschap kwam namelijk niet over. Intern niet en al helemaal niet bij de aandeelhouders. Fords beurskoers daalde tijdens het bewind van Mark Fields 40 procent.

Dat noopte Bill Ford tot een stevig gesprek met Fields

Dat noopte Bill Ford, medeaandeelhouder van het concern dat zijn overgrootvader oprichtte, tot een stevig gesprek met Fields. Zoals hij dat zestien jaar geleden ook voerde met Jack Nasser. Die was van 1999 tot 2001 ceo van Ford en de architect van de eerdergenoemde Premier Automotive Group. Zo’n constructie paste niet in de uniforme en transparante ‘One world, One Ford’-strategie. Dat kostte Nasser – net als Fields een loyale Ford-manager met autobloed in de aderen – de kop.

Helemaal in de traditie van Ford is nu weer een topmanager van buiten de autobranche opgetrommeld om orde op zaken te stellen. Jim Hackett is zijn naam en hij reorganiseerde met groot succes een fabrikant van kantoormeubelen.

Analisten tuimelden over elkaar toen Mark Fields (56) na 28 jaar trouwe dienst aan het blauwe ovaal werd verzocht zijn post als ceo op te geven. Zijn gouden handdruk van 57 miljoen (!) dollar was daarbij niet eens het belangrijkste onderwerp.

Fields – een volbloed automan uit eigen Ford gelederen – was iemand die niets fout deed en zo opklom in de Ford hiërarchie. Zo kon hij drie jaar geleden de branchevreemde Alan Mulally opvolgen. Terwijl die Ford sinds 2006 bestuurde en het concern zonder kleerscheuren door de crisis loodste. Dit in tegenstelling tot Chrysler en General Motors, die financieel kopje onder gingen en alleen met staatssteun weer op de rails konden worden geplaatst. Onder Mulally werd overcapaciteit in de productie weggesaneerd. Het PAG-project (Premier Automotive Group) met de premium merken Jaguar, Land Rover, Aston Martin en Volvo werd ontmanteld. Het ‘One world, One Ford’-mantra was in ere hersteld.

Fields was iemand die niets fout deed en zo opklom in de Ford hiërarchie

Fields belandde na Mulally’s vertrek in een financieel gespreid bed. En hij deed wat er van hem werd verwacht. De winstgevendheid van het concern verbeterde en bleef stabiel. Zelfs in Europa, waar concurrent Opel het hoofd niet boven water hield. Fields stippelde ook de weg naar de toekomst uit, met autonoom rijden, elektrificatie en deeltijdmobiliteit.

En daar ging het fout. Hij tuigde hij een tweede divisie op, waarin die toekomstige strategieën als apart merk werden ondergebracht. Een visionaire doelstelling met een disruptief effect, zo bleek. De boodschap kwam namelijk niet over. Intern niet en al helemaal niet bij de aandeelhouders. Fords beurskoers daalde tijdens het bewind van Mark Fields 40 procent.

Dat noopte Bill Ford tot een stevig gesprek met Fields

Dat noopte Bill Ford, medeaandeelhouder van het concern dat zijn overgrootvader oprichtte, tot een stevig gesprek met Fields. Zoals hij dat zestien jaar geleden ook voerde met Jack Nasser. Die was van 1999 tot 2001 ceo van Ford en de architect van de eerdergenoemde Premier Automotive Group. Zo’n constructie paste niet in de uniforme en transparante ‘One world, One Ford’-strategie. Dat kostte Nasser – net als Fields een loyale Ford-manager met autobloed in de aderen – de kop.

Helemaal in de traditie van Ford is nu weer een topmanager van buiten de autobranche opgetrommeld om orde op zaken te stellen. Jim Hackett is zijn naam en hij reorganiseerde met groot succes een fabrikant van kantoormeubelen.