“Vandaag moet het gaan gebeuren. Vandaag is de dag waarop er eindelijk contracten getekend gaan worden. De dag waarop een deel van het personeel van Koops Furness uit de onzekerheid verlost wordt. Voor wie is er nog wel plaats, voor wie niet? Ik vrees voor veel mensen het ergste. Een schrale troost is dat ze nu eindelijk duidelijkheid hebben over hun baan.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de mensen op de werkvloer – de verkoopadviseurs, de monteurs en receptionisten – bij ons vaak getalletjes blijven. `Bedrijf X start bedrijf Y door en voor 6 van de 13 mensen is plaats in de nieuwe organisatie`. Of het er 6 zijn, of 4, of misschien zelfs 9; het zegt ons niet zo veel. De doorstart is het nieuws en daar gaat het om. 

Slechts zelden krijgen de getallen bij ons een gezicht. Een paar weken geleden uitgezonderd, toen we verslag deden van een personeelsbijeenkomst van Koops Furness in Almelo. 

`Het is ieder voor zich en God voor ons allen.`

Ondanks dat ik in de afgelopen weken vooral bezig ben geweest met uitzoeken hoe en waarom het bedrijf ten onder is gegaan, besef ik dat het uitblijven van nieuws voor een groot aantal `getallen` (ex-medewerkers, personen zoals u en ik) zenuwslopend moet zijn.

Een dezer dagen krijgen zij het verlossende woord. Voor de meesten zal het slecht nieuws zijn. Na het afhaken van Van Mossel was het bij curatoren, importeurs en dealers ieder voor zich en God voor ons allen. Importeurs zien een mooie kans hun netwerk te optimaliseren, dealers denken voor een dubbeltje op de eerste rij te zitten en de curatoren verwachten nog hoge boedelbijdrages bij te kunnen schrijven. 

`Daarin zal niets gezegd worden over de familie Koops of ceo Aart de Koning.`

Welke kant het ook op gaat, een ding is zeker: er blijft weinig over van het bedrijf. Onder Van Mossel was er nog plek voor 650 van de 1.000 medewerkers. Ik vrees dat de curatoren blij mogen zijn als ze nu nog 400 man aan het werk krijgen.

Valt er iemand iets te verwijten? In deze tijd moet iedereen overleven. Er is geen geld om extra fte`s – getallen – in dienst te nemen.

U zult in de komende periode de getalletjes wel lezen in de verschillende doorstartberichten. Daarin zal niets gezegd worden over de mannen en vrouwen op de werkvloer. Of over de familie Koops of ceo Aart de Koning. Zij staan weliswaar aan de basis van het faillissement; hen valt van alles te verwijten, maar ook zij zijn veel, zo niet alles kwijt. In tegenstelling tot de man op de vloer hoeven zij echter niet op veel sympathie te rekenen. Bij hen gaat het over andere getallen. Ook die zult u gaan lezen. Maar zeg eens eerlijk: wat zegt het u of ze 10, 20 of 30 miljoen zijn kwijtgeraakt door dit faillissement? Het blijven getalletjes.”

“Vandaag moet het gaan gebeuren. Vandaag is de dag waarop er eindelijk contracten getekend gaan worden. De dag waarop een deel van het personeel van Koops Furness uit de onzekerheid verlost wordt. Voor wie is er nog wel plaats, voor wie niet? Ik vrees voor veel mensen het ergste. Een schrale troost is dat ze nu eindelijk duidelijkheid hebben over hun baan.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de mensen op de werkvloer – de verkoopadviseurs, de monteurs en receptionisten – bij ons vaak getalletjes blijven. `Bedrijf X start bedrijf Y door en voor 6 van de 13 mensen is plaats in de nieuwe organisatie`. Of het er 6 zijn, of 4, of misschien zelfs 9; het zegt ons niet zo veel. De doorstart is het nieuws en daar gaat het om. 

Slechts zelden krijgen de getallen bij ons een gezicht. Een paar weken geleden uitgezonderd, toen we verslag deden van een personeelsbijeenkomst van Koops Furness in Almelo. 

`Het is ieder voor zich en God voor ons allen.`

Ondanks dat ik in de afgelopen weken vooral bezig ben geweest met uitzoeken hoe en waarom het bedrijf ten onder is gegaan, besef ik dat het uitblijven van nieuws voor een groot aantal `getallen` (ex-medewerkers, personen zoals u en ik) zenuwslopend moet zijn.

Een dezer dagen krijgen zij het verlossende woord. Voor de meesten zal het slecht nieuws zijn. Na het afhaken van Van Mossel was het bij curatoren, importeurs en dealers ieder voor zich en God voor ons allen. Importeurs zien een mooie kans hun netwerk te optimaliseren, dealers denken voor een dubbeltje op de eerste rij te zitten en de curatoren verwachten nog hoge boedelbijdrages bij te kunnen schrijven. 

`Daarin zal niets gezegd worden over de familie Koops of ceo Aart de Koning.`

Welke kant het ook op gaat, een ding is zeker: er blijft weinig over van het bedrijf. Onder Van Mossel was er nog plek voor 650 van de 1.000 medewerkers. Ik vrees dat de curatoren blij mogen zijn als ze nu nog 400 man aan het werk krijgen.

Valt er iemand iets te verwijten? In deze tijd moet iedereen overleven. Er is geen geld om extra fte`s – getallen – in dienst te nemen.

U zult in de komende periode de getalletjes wel lezen in de verschillende doorstartberichten. Daarin zal niets gezegd worden over de mannen en vrouwen op de werkvloer. Of over de familie Koops of ceo Aart de Koning. Zij staan weliswaar aan de basis van het faillissement; hen valt van alles te verwijten, maar ook zij zijn veel, zo niet alles kwijt. In tegenstelling tot de man op de vloer hoeven zij echter niet op veel sympathie te rekenen. Bij hen gaat het over andere getallen. Ook die zult u gaan lezen. Maar zeg eens eerlijk: wat zegt het u of ze 10, 20 of 30 miljoen zijn kwijtgeraakt door dit faillissement? Het blijven getalletjes.”