Kortom, een lachend mens. Op weg naar dit succes en het ‘goede leven’ moest de mens op een kwade dag door een donker ambtenarenwoud. Administratief struikgewas groeide meer dan manshoog tussen de dikke, eeuwenoude bomen. Er was geen weg naar rechts en al helemaal niet naar links. Links was alleen een afgrond. Dus alleen het woud lag open. Of eigenlijk dicht. De mens had zijn optimisme bij zich en hakte zich daarmee door het lage struikgewas. Maar de bomen waren weerbarstig. ‘Maak je niet te veel uren?’, gromde een boom. ‘Krijg je wel genoeg pauzes?’, bromde een andere. De mens keek verwonderd naar de bomen. ‘Hallo’, riep hij, ‘mag ik zelf uitmaken hoe ik mijn leven inricht? Laat mij er alsjeblieft door!’ Het woud leek ondoordringbaar.

Wij zijn de FNV-bomen.

Maar deze mens gaf de moed niet op. Bij de meeste bomen zag hij trouwens flinke rotting aan de wortels die boven de grond uitstaken. ‘Nu jullie kunnen praten: wat voor soort bomen zijn jullie eigenlijk?’. Een enorme boom schudde nog eens flink in de wind en antwoordde: ‘Wij zijn de FNV-bomen. Wij beschermen het struikgewas en wij verdelen de rijkdom eerlijk zodat iedereen even arm wordt. Wij zorgen ervoor dat iedereen die lui is toch zijn zakken kan vullen’. De boom ging verder: ‘Wij zijn een voorstander van gratis geld. En daarom proberen wij jou tegen te houden. Aan onze takken groeien alleen Solidariteitsbladeren. Bladeren met Werkdruk. En met Pauze. Die krijg jij echt niet weg!’. Een wat dunnere boom uiterst links, maar zoals de mens zag toch al helemaal verrot aan de onderkant, schreeuwde: ‘Je bent al uren door het bos aan het hakken. Je hoort om de twee uur een pauze te nemen. Het is een schande!’. Maar de mens riep terug dat hij wel at tijdens het lopen. Dat hij daar niet apart voor hoefde te gaan zitten op weg naar zijn succes. En dat hij zich daar prima bij voelde. En plotseling ontdekte de mens dat hij alleen maar even tegen de verrotte FNV-bomen hoefde te duwen. En ze vielen zo maar van hun vermolmde voetstukken. En de mens maakte een pad door het woud en werkte zoals hij dat zelf wilde. En hij leefde nog lang en gelukkig.

HANS ADRIANI, DEALER BD. HANS@DSOLUTION.EU

Kortom, een lachend mens. Op weg naar dit succes en het ‘goede leven’ moest de mens op een kwade dag door een donker ambtenarenwoud. Administratief struikgewas groeide meer dan manshoog tussen de dikke, eeuwenoude bomen. Er was geen weg naar rechts en al helemaal niet naar links. Links was alleen een afgrond. Dus alleen het woud lag open. Of eigenlijk dicht. De mens had zijn optimisme bij zich en hakte zich daarmee door het lage struikgewas. Maar de bomen waren weerbarstig. ‘Maak je niet te veel uren?’, gromde een boom. ‘Krijg je wel genoeg pauzes?’, bromde een andere. De mens keek verwonderd naar de bomen. ‘Hallo’, riep hij, ‘mag ik zelf uitmaken hoe ik mijn leven inricht? Laat mij er alsjeblieft door!’ Het woud leek ondoordringbaar.

Wij zijn de FNV-bomen.

Maar deze mens gaf de moed niet op. Bij de meeste bomen zag hij trouwens flinke rotting aan de wortels die boven de grond uitstaken. ‘Nu jullie kunnen praten: wat voor soort bomen zijn jullie eigenlijk?’. Een enorme boom schudde nog eens flink in de wind en antwoordde: ‘Wij zijn de FNV-bomen. Wij beschermen het struikgewas en wij verdelen de rijkdom eerlijk zodat iedereen even arm wordt. Wij zorgen ervoor dat iedereen die lui is toch zijn zakken kan vullen’. De boom ging verder: ‘Wij zijn een voorstander van gratis geld. En daarom proberen wij jou tegen te houden. Aan onze takken groeien alleen Solidariteitsbladeren. Bladeren met Werkdruk. En met Pauze. Die krijg jij echt niet weg!’. Een wat dunnere boom uiterst links, maar zoals de mens zag toch al helemaal verrot aan de onderkant, schreeuwde: ‘Je bent al uren door het bos aan het hakken. Je hoort om de twee uur een pauze te nemen. Het is een schande!’. Maar de mens riep terug dat hij wel at tijdens het lopen. Dat hij daar niet apart voor hoefde te gaan zitten op weg naar zijn succes. En dat hij zich daar prima bij voelde. En plotseling ontdekte de mens dat hij alleen maar even tegen de verrotte FNV-bomen hoefde te duwen. En ze vielen zo maar van hun vermolmde voetstukken. En de mens maakte een pad door het woud en werkte zoals hij dat zelf wilde. En hij leefde nog lang en gelukkig.

HANS ADRIANI, DEALER BD. HANS@DSOLUTION.EU