Interview | Gert Kooijman: Één dealerbedrijf runnen is geen hogere wiskunde, negen wél
U werkte als kind al in het bedrijf. Nooit overwogen om bij een ander in de keuken te kijken?
“Nee, ik wist op mijn achtste al dat ik in de zaak wilde. Ik was er altijd. Brommers uit elkaar halen, sleutelen aan crossautootjes. Wat later ging ik, onder begeleiding, als 14-jarige naar de Automarkt in Utrecht om oude handelsauto’s te verkopen.
Ook kocht ik handelsauto’s bij mijn vader in, die knapte ik op en verkocht ze vanuit de werkplaats door. Mijn vader wilde wel dat ik eerst bij een ander bedrijf ging werken, maar dat zag ik niet zitten. “Dan kom ik niet meer terug”, zei ik, zo eigenwijs was ik wel. Toen mocht ik blijven. Ik ging vervolgens een leerwerkopleiding doen. Twee dagen en twee avonden school en daarbij vier dagen werken. Dat was pittig, uiteindelijk hebben van mijn groep maar 3 of 4 van de 35 het gehaald. Maar het heeft mij wel gevormd en onderweg haalde ik daar mijn monteurs- en middenstandsdiploma.”
In het kort
Gert Kooijman (52)
Geboortedatum: 4-2-1967 / Woonplaats: Vianen / Relatie: Getrouwd met Saar / Kinderen: Mick (24), Junior (17) en Roos (13) / Hobby’s: sporten, vooral kickboksen / Opleiding: MBT, HBO Commerciële economie (beide in deeltijd) / Carrierè: in 1983 gestart als monteur bij Kooijman Vianen, vanaf 1985 in de verkoop en sinds 1991 eigenaar van het bedrijf.
In 1983 kwam u in het bedrijf en negen jaar later nam u het bedrijf al over, op 27-jarige leeftijd. Is dat niet wat jong?
“Ik had al snel door dat ik kansen zag. Wij gingen zelf tectyleren, zonnedaken inbouwen. Ik ontwikkelde het bedrijf al door vanuit de werkplaats. In 1985 ging onze verkoper weg en heb ik tegen mijn vader gezegd dat ik het veel beter kon. Hij had zijn twijfels, maar na wat aandringen kon ik als verkoper beginnen. Toen veranderde het bedrijf razendsnel. Ik ging voor de snelle gulden in plaats van voor de langzame knaak. Dat is nog steeds zo overigens, al kan het nu niet anders meer. Het begon dynamischer te worden, ik stootte inruilers niet meer direct af. Alles groeide. Mijn vader werd er wel zenuwachtig van. Op een gegeven moment ben ik naar hem toe gestapt. “Pa, moeten Ton (Kooijmans broer, red.) en ik de zaak niet overnemen? Hij zei eigenlijk meteen dat we het maar moesten regelen. In de verhoudingen veranderde verder niet veel, ik stuurde het bedrijf al aan. Ton is nu verantwoordelijk voor het takel- en bergingsbedrijf en is nog aandeelhouder in de holding.”
Hoe zag het automotive landschap eruit in die tijd?
“Op je 27e heb je echt nog geen blauwdruk voor groei liggen, maar de wens was er wel. Tijdens een bezoekje aan een Toyota-fabriek werden wij gevraagd in Tiel met Toyota te starten, een andere dealer wilde niet. Ik kende het gebied en in 1993 zijn we daar gestart. Een paar jaar later kwam het beroemde Coopers & Lybrand-rapport. Een sombere, negatieve schets. Ik dacht toen: “Gert Kooijman, je bent nu 30 en hebt jaren lopen knallen. Is het nu al tijd om te stoppen? Uiteindelijk heb ik besloten door te knallen. Dat was een keerpunt. De fabrikant ondersteunde die ambities. In 2001 volgde een vestiging in Utrecht en maakten we een plan om nog meer vestigingen in de regio te openen.”
Hoe verliep die overgang van singlepoint-dealer naar grote holding?
“Een dealerbedrijf runnen is geen hogere wiskunde, negen wel. Op een gegeven moment krijg je voelhorens voor mogelijke problemen. Je intuïtie is belangrijk, maar je moet ook cijfers kunnen lezen en er kort op zitten. Je eigen leven verandert ook, de organisatie moet professioneler aangestuurd worden. Al heb ik het verkopen nooit los kunnen laten. Met mijn targets zit het wel goed, ik verkoop nog steeds de meeste auto’s. Al hebben we nu wel besloten dat ik dit meer los ga laten.”
AM Driving Business Awards: Wie worden de Zakenauto en Nieuwkomer van het Jaar?
Uiteindelijk beperkte de groei zich wel tot twee merken. Een bewuste keuze?
“Ja. Ik had veel meer merken kunnen hebben. Maar met meer merken wordt de bedrijfsvoering ook weer ingewikkelder. Het is niet gemakkelijk om meerdere merken goed te voeren. En groei is geen doel op zich. Wij hebben altijd rustig gekeken als nieuwe merken zich aandienden. Net als we dat nu doen met alle mobiliteitsontwikkelingen. Wij lopen niet voorop, wij kijken de kat uit de boom en slaan dan als een tijger toe. Maar er gaat veel veranderen en uiteindelijk moeten wij alle producten en
services kunnen bieden. Het gaat snel.”
Jullie verkregen landelijke bekendheid door de documentaire Garage 2.0. Naast erkenning was er ook kritiek op de aanpak. Die zou te mensgericht en te weinig datagedreven zijn. Raakt die kritiek u?
“Totaal niet. Ik was in eerste instantie sceptisch, maar dacht dat het een mooi familieportret op zou leveren. Gaandeweg de negentig draaidagen werd duidelijk dat het zou gaan over een autobedrijf dat de crisis door wil komen. De filmmaker heeft daar heel slim de juiste beelden bij gekozen, ze had ook een totaal andere documentaire kunnen maken. Maar op basis van de docu valt over onze bedrijfsvoering niet veel te zeggen, dus die kritiek schuif ik terzijde. Daarbij heeft het ons ongelofelijk veel
opgeleverd. Onze mensen zijn er nog steeds trots op, en klanten die op ons googlen komen de film ook tegen. De docu opende veel deuren. Pas hadden we een sollicitant, die had ook gekeken en wilde juist daarom per se bij ons werken.”
U wilt zich vanaf nu meer richten op de processen en op medewerkers. Vanwaar die combinatie?
“Ik vind het leuk om mensen te begeleiden en trainen, om ze een bepaalde kant op te krijgen. Dat gaat goed en ik ben er trots op hoe ons team zich heeft ontwikkeld. De keuze is ook beter voor de werk-privébalans, dat is een nadeel bij een autobedrijf. Hoe succesvoller je bent, hoe minder je naar je werkuren kijkt. Dat zouden die fabrikanten ook eens moeten doen. Procedures zijn goed, maar daarin schieten fabrikanten soms wel door. Dealers weten echt wel wat service verlenen is.
Procedures zijn goed, maar fabrikanten schieten daar soms wel in door
Maar je moet nu aan zoveel eisen voldoen, terwijl het toch de klant is die bepaalt. Het bedrijf aanpassen op deze procedures en tegelijkertijd het unieke, persoonlijke waarborgen is van enorm belang. Met een goede gezondheid en werkvreugde, gecombineerd met goede marketing kom je een heel eind. En wij merken dat er weer behoefte is aan persoonlijk contact. Er zijn in de afgelopen jaren enkele zaterdagen geweest dat je een kanon kon afschieten, maar dat verandert snel. Pas stonden we met verbazing te kijken naar de drukte.”
Automotive Marketing Event: de marketeer komt weer in het middelpunt
Uw kinderen staan inmiddels te trappelen om ook in het bedrijf te komen. Maar kun je dat kinderen nog wel aandoen in deze zo snel veranderende wereld?
“Dat is een goede vraag. Of ze staan te trappelen is overigens de vraag hoor. Ze zijn vrij om hun eigen keuzes te maken. Maar als ze willen én daarnaast zou blijken dat ze ook nog over de juiste competenties beschikken, dan is het zeker een optie. Ik zou het mooi vinden. Maar ze kunnen er ook voor kiezen om elders te gaan werken of een goede aandeelhouder te zijn. Ze hoeven niet per se het bedrijf in. Het is lastig te voorspellen hoe de zaken gaan lopen. Mijn vrouw en ik proberen ze in ieder geval zo goed mogelijk te ondersteunen.”
Reacties
Mooi verhaal. Toont de kracht van doorzetten, veranderen, willen en kunnen.