Interview Peter Brouwers: Ik ben in al mijn bedrijven overbodig

U bent actief in hele verschillende bedrijfstakken. Hoe combineert u dat allemaal als ondernemer?

“Ik heb ervoor gezorgd dat ik mezelf in al die bedrijven overbodig heb gemaakt. Veel ondernemers vinden dat moeilijk, maar ik kan heel goed loslaten en heb het volste vertrouwen in mijn medewerkers. Ik vind dat iedereen zelfstandig moet kunnen werken en zijn eigen beslissingen moet kunnen nemen. Dat betekent dat iedereen goed met elkaar moet kunnen samenwerken. En je moet enige souplesse in de bedrijfsprocessen hebben zodat er voldoende ruimte is voor improvisatie.”

Er was voor mij geen enkele reden om het Focwa-lidmaatschap op te zeggen.

Hoe selecteert u de juiste mensen, die die eigen verantwoordelijkheid aankunnen?

“Eigenlijk selecteren ze zichzelf: of mensen lopen na een maand gillend weg of mensen blijven hier heel lang werken en komen helemaal tot hun recht. Ik bemoei me zo min mogelijk met de operationele zaken en probeer er al helemaal niet prat op te gaan dat ik de baas ben. Als de medewerkers van het café bijvoorbeeld zelf met het idee komen om de lunchkaart uit te breiden, moeten ze vooral zelf uitproberen of het werkt. Nu hebben ze het hartstikke druk rond lunchtijd. Jullie wilden het toch zelf, roep ik dan lachend. Bijkomend voordeel van deze manier van werken is dat niemand zich achter een ander kan verschuilen, want de taken en verantwoordelijkheden zijn duidelijk verdeeld.”

Hoe bent u in al die verschillende sectoren terechtgekomen?

“Het is eigenlijk allemaal toevallig op mijn pad gekomen: het café, het automatiseringsbedrijf, maar ook het communicatiebedrijf. Ik voel me bij veel maatschappelijke zaken betrokken en ben actief in allerlei besturen en een kook/ sigarenclub. Zo rol je vanzelf van het één in ander. Ik ben ook makkelijk benaderbaar.”

Merkerkenning kan een splitsing in de markt teweeg brengen.

Welk bedrijf eist de meeste tijd en aandacht op?

“Uiteindelijk besteed ik de meeste tijd aan het schadeherstelbedrijf. Niet zozeer aan de operationele zaken, maar vooral aan de organisatie van de merkspecialisaties. Daar ben ik graag en veel mee bezig.”

Hoe is het ondernemerschap in de schadebranche in vergelijking met de andere sectoren?

“De ondernemersvrijheid in schadeherstel is minder. We worden van alle kanten gedicteerd: door de opdrachtgevers, maar ook in het ketenverband. Hoezeer ik de ketenuitgangspunten ook toejuich, in de praktijk betekent het toch dat je moet uitvoeren wat elders al is bedacht of besloten. En ik wil nu eenmaal nog graag de ruimte hebben om zelf te ondernemen en wat geld te verdienen, want ook dat is niet altijd een vanzelfsprekendheid meer in schadeherstel.”

Uw tafel ligt vol keurig gerangschikte stapels met alle merkerkenningen. Wat is er zo handig om alles geprint te hebben?

“Ik ben dyslectisch. Vroeger werd dat absoluut niet erkend en moest je jezelf allerlei trucjes aanleren om mee te kunnen komen. Het grote voordeel is dat ik een heel sterk fotografische geheugen heb ontwikkeld. Als ik eenmaal iets heb gezien op papier, onthoud ik dat voor altijd en hoef ik het nooit meer na te zoeken. Ik laat veel printen: van mijn mail tot alle procedures van merkerkenningen. Dan heb ik alles overzichtelijk en in mijn hoofd.”

U heeft inmiddels negen merkerkenningen met ABS Autoherstel en bent druk bezig met de tiende. Waarom gelooft u zo in merkerkend herstel?

“Acht jaar geleden werd ik als één van de eerste erkend reparateur van Renault. Ik weet natuurlijk niet hoe de markt zich verder gaat ontwikkelen, maar ik zie wel dat autofabrikanten en opdrachtgevers geen risico’s willen lopen en de aansprakelijkheid goed geborgd willen hebben. Volvo vertelde vorig jaar op een congres auto’s straks alleen nog naar merkerkende reparateurs te brengen. Ik vind dat een belangrijk signaal. Het is afwachten wat andere merken hiermee gaan doen.”

Wat verwacht u?

“Merkerkend schadeherstel kan een splitsing in de markt teweeg brengen. Als schadebedrijf heb je natuurlijk wel enige omvang, kapitaal en investeringsruimte nodig om de erkenningen binnen te kunnen halen. Je moet niet alleen kunnen investeren in equipment en merklicenties voor de technische informatie, maar ook in opleidingen van je medewerkers. Het vergt behoorlijk wat regelwerk om alles goed te organiseren. Daarbij loopt het eisenpakket van de verschillende merken behoorlijk uiteen. En, je moet van al die merken ook de vervangende auto’s kunnen regelen.”

De keten ABS is sinds begin dit jaar geen lid meer van Focwa, maar koos voor Bovag. U bleef lid van Focwa, waarom?

“Er was voor mij geen enkele reden om het lidmaatschap op te zeggen. Ik was al jarenlang lid van beide brancheverenigingen en dat blijf ik. Niet alleen van Focwa Schadeherstel, maar ook van de subverenigingen ruitherstel, camper- en caravanherstel.”

Waarom eist het schadebedrijf in verhouding tot uw andere bedrijven zoveel meer tijd en aandacht?

“Het schadeherstelvak is de laatste jaren zoveel complexer en ingewikkelder geworden. Ik zeg altijd: als je een herstelbedrijf goed kan runnen, dan kun je overal in ondernemen. Er zitten zoveel verschillende facetten aan dit vak. Niet alleen de technische aspecten, die constant in ontwikkeling zijn, maar ook op het gebied van milieuwetgeving of opleidings- en personeelsbeleid. En dan heb ik het nog niet eens over alle emoties waar je als herstelbedrijf mee te maken krijgt aan de balie. Dat wordt vaak onderschat. Mensen die net een aanrijding hebben gehad, zijn vaak heel emotioneel: geschrokken, verdrietig of juist verontwaardigd. Dat moet je wel goed kunnen opvangen. In welke bedrijfstak krijg je nou met zulke uiteenlopende emoties van je klanten te maken?”

Dochter Jolanda werkt al 21 jaar in het bedrijf en woont in het woonhuis dat pal aan de werkplaats grenst. Hoe verloopt jullie samenwerking?

“Ze is zo ongeveer groot geworden in het bedrijf, want we woonden altijd in het aangrenzende woonhuis. We regelden alles aan onze keukentafel. Jolanda woont er nu met haar gezin. Haar man werkt hier ook en de kleinkinderen lopen hier geregeld rond. Mijn vrouw werkte ook altijd in het bedrijf, maar is daar ongeveer tien jaar geleden mee gestopt, ze is nog wel gastvrouw. We verschilden nogal eens van inzicht over mijn manier van leidinggeven. Nee, het kostte haar eigenlijk geen moeite het bedrijf los te laten. Ze heeft het nu veel te druk met andere leuke dingen. Met mijn dochter is de samenwerking heel soepel: we respecteren elkaar en gaan onze eigen gang.”