“Hans, we gaan weer betalen als we weer gaan vliegen.” Gelukkig kunnen ze niet zonder onze systemen, dus als ze niet omvallen komt het ooit goed.

Wij vallen overal buiten. Personeel in India. Geen NOW. DGA, geen regeling. BMKB? Echt niet. Na mijn Toyota dealertijd geen bankkrediet meer nodig gehad. Een belletje naar bank of captive was genoeg voor tijdelijk een ton of zo erbij. Even wat inruilers wegwerken… En nu? BMKB? Klinkt goed.

Staatsgegarandeerde lening om de tijdelijke kosten te dekken. In mijn geval het personeel en de servers in Amsterdam. Afgewezen door een andere bank. “U maakt geen winst want u haalt alles uit uw bedrijf om van te leven. En u bent al wat ouder. Wat gebeurt er met onze lening als u omvalt?” In het afwijzingsbericht stond dat laatsteniet. Leeftijds-discriminatie moet vermeden worden. Ik heb nog even tegen gesputterd. “De Staat garandeert, wat is uw risico?” “Meneer, we hebben een zorgplicht.” Dat bleef steken. “Zorgplicht voor de bank zeker. Echt niet voor de klant.”

Normaal is hoe het was voor het virus onze kant op kwam.

Ik verhoog de hypotheek op mijn huis om het personeel te betalen. Hoop dat het lukt. Ik bagatelliseer de problemen van anderen niet. Zeker niet van dealers, maar voor hen is er een lichtpunt: het nieuwe normaal in het openbaar vervoer. Mondkapjes als openbaar toneelspel in een halfvolle trein. Wat is het dan toch heerlijk dat er auto’s zijn! De koe wordt weer heilig! Nederland in quarantaine in de eigen auto. Handel!

Dat ‘nieuwe normaal’ bezorgt me verder jeuk. Er is maar één normaal. Hoe het was voordat het virus uit China onze kant op kwam. Ik heb medelijden met alle mensen die in deze crisis iets zien van “stilstaan bij waar we eigenlijk mee bezig waren”. Ik vind dat we prima bezig waren en daar zo snel mogelijk weer mee verder moeten gaan.

“Hans, we gaan weer betalen als we weer gaan vliegen.” Gelukkig kunnen ze niet zonder onze systemen, dus als ze niet omvallen komt het ooit goed.

Wij vallen overal buiten. Personeel in India. Geen NOW. DGA, geen regeling. BMKB? Echt niet. Na mijn Toyota dealertijd geen bankkrediet meer nodig gehad. Een belletje naar bank of captive was genoeg voor tijdelijk een ton of zo erbij. Even wat inruilers wegwerken… En nu? BMKB? Klinkt goed.

Staatsgegarandeerde lening om de tijdelijke kosten te dekken. In mijn geval het personeel en de servers in Amsterdam. Afgewezen door een andere bank. “U maakt geen winst want u haalt alles uit uw bedrijf om van te leven. En u bent al wat ouder. Wat gebeurt er met onze lening als u omvalt?” In het afwijzingsbericht stond dat laatsteniet. Leeftijds-discriminatie moet vermeden worden. Ik heb nog even tegen gesputterd. “De Staat garandeert, wat is uw risico?” “Meneer, we hebben een zorgplicht.” Dat bleef steken. “Zorgplicht voor de bank zeker. Echt niet voor de klant.”

Normaal is hoe het was voor het virus onze kant op kwam.

Ik verhoog de hypotheek op mijn huis om het personeel te betalen. Hoop dat het lukt. Ik bagatelliseer de problemen van anderen niet. Zeker niet van dealers, maar voor hen is er een lichtpunt: het nieuwe normaal in het openbaar vervoer. Mondkapjes als openbaar toneelspel in een halfvolle trein. Wat is het dan toch heerlijk dat er auto’s zijn! De koe wordt weer heilig! Nederland in quarantaine in de eigen auto. Handel!

Dat ‘nieuwe normaal’ bezorgt me verder jeuk. Er is maar één normaal. Hoe het was voordat het virus uit China onze kant op kwam. Ik heb medelijden met alle mensen die in deze crisis iets zien van “stilstaan bij waar we eigenlijk mee bezig waren”. Ik vind dat we prima bezig waren en daar zo snel mogelijk weer mee verder moeten gaan.