Even terugkomen op één van mijn eerdere columns over autodelen. Het Go Bike project in Rotterdam ging vorige week failliet. Kijk, dat een businessmodel niet werkt, okay. Kan gebeuren.

Dat bij delen overgeslagen wordt dat iets langer heel blijft als het van jezelf is; lijkt mij logisch, maar is voor sommigen kennelijk toch moeilijk te begrijpen. Geeft niet, dan leggen we het nog een keer uit.
Maar dat (ex) wethouder Pex Langenberg (D66) in 2017 een subsidie gaf van 1,6 miljoen euro die nu, na anderhalf jaar, samen met de elektrische fietsen in de draaikolk van het faillissement verdwenen is, vind ik niet leuk. Krijg ik eerder jeuk van. Een idioot hobbyisme van mijn centen. In een niets ontziende hetze moeten we achter sukkels aanrennen die denken het beter te weten.

Het recht om gewoon iets leuk te vinden raakt ondergesneeuwd

Met de oogkleppen op alleen gericht op duurzaam. Mag er ook nog iets anders bestaan? Kunnen de oogkleppen misschien ook iets wijder afgesteld worden zodat we ook nog iets anders zien? Bijvoorbeeld dat iets ook gewoon leuk kan zijn?

Als Natalie en Maurice met hun twee zoons voor vakantie naar Thailand vliegen, moeten ze zich dan schamen voor hun footprint? Moeten ze als aflaat een paar bomen planten? Of mogen ze misschien graag andere culturen bezoeken. Hun zoons iets interessants laten zien, of iets gewoon leuk vinden? Het recht om gewoon iets leuk te vinden raakt ondergesneeuwd.

Wat ik leuk vind, bepaal ik zelf. Wat duurzaam is wordt bepaald door sukkels zoals de wethouder hierboven. En horden enge meelopers. Ik kan niet opgewonden raken van de Formule E. Ze gaan best hard, de coureurs zijn echt en er doen gerenommeerde merken mee. En er ligt een lekkere dikke deken van duurzaamheid overheen. Kijk ons eens goed bezig zijn! Maar van het geluid van voorbij razende stofzuigers krijg ik jeuk. Dat vind ik gewoon niet leuk. Mag dat misschien? Waarom zou het recht op leuk niet groter mogen zijn dan de plicht tot duurzaam?

Even terugkomen op één van mijn eerdere columns over autodelen. Het Go Bike project in Rotterdam ging vorige week failliet. Kijk, dat een businessmodel niet werkt, okay. Kan gebeuren.

Dat bij delen overgeslagen wordt dat iets langer heel blijft als het van jezelf is; lijkt mij logisch, maar is voor sommigen kennelijk toch moeilijk te begrijpen. Geeft niet, dan leggen we het nog een keer uit.
Maar dat (ex) wethouder Pex Langenberg (D66) in 2017 een subsidie gaf van 1,6 miljoen euro die nu, na anderhalf jaar, samen met de elektrische fietsen in de draaikolk van het faillissement verdwenen is, vind ik niet leuk. Krijg ik eerder jeuk van. Een idioot hobbyisme van mijn centen. In een niets ontziende hetze moeten we achter sukkels aanrennen die denken het beter te weten.

Het recht om gewoon iets leuk te vinden raakt ondergesneeuwd

Met de oogkleppen op alleen gericht op duurzaam. Mag er ook nog iets anders bestaan? Kunnen de oogkleppen misschien ook iets wijder afgesteld worden zodat we ook nog iets anders zien? Bijvoorbeeld dat iets ook gewoon leuk kan zijn?

Als Natalie en Maurice met hun twee zoons voor vakantie naar Thailand vliegen, moeten ze zich dan schamen voor hun footprint? Moeten ze als aflaat een paar bomen planten? Of mogen ze misschien graag andere culturen bezoeken. Hun zoons iets interessants laten zien, of iets gewoon leuk vinden? Het recht om gewoon iets leuk te vinden raakt ondergesneeuwd.

Wat ik leuk vind, bepaal ik zelf. Wat duurzaam is wordt bepaald door sukkels zoals de wethouder hierboven. En horden enge meelopers. Ik kan niet opgewonden raken van de Formule E. Ze gaan best hard, de coureurs zijn echt en er doen gerenommeerde merken mee. En er ligt een lekkere dikke deken van duurzaamheid overheen. Kijk ons eens goed bezig zijn! Maar van het geluid van voorbij razende stofzuigers krijg ik jeuk. Dat vind ik gewoon niet leuk. Mag dat misschien? Waarom zou het recht op leuk niet groter mogen zijn dan de plicht tot duurzaam?