Lastig onderwerp, want ik wil niet partijdig zijn. Onze lezers zijn immers zowel werknemers als werkgevers, en er zitten vast ook veel papa’s bij. Sterker: ik ben er zelf ook een.

Maar alles, werkelijk alles, aan de afbeelding van FNV laat vooral zien wat er zo vreselijk mis is met vakbonden. Ze gaan niet met hun tijd mee. Want hoezo draait het om papa? Mag mama wel gewoon op zaterdag werken? Of is mama, zoals in de jaren ’50, gewoon huisvrouw die op zaterdag de was doet terwijl papa leuke dingen met de kinderen onderneemt?

En dan de zaterdag als heilige dag, in een tijd dat ook de zondag allang geen rustdag meer is. Ik begrijp het dilemma van vooral de kleinere ondernemer, voor wie een zondagsopening een concurrentienadeel betekent omdat hij niet de capaciteit heeft van de grote retailers. Maar de consumenten, zelf ook mama’s en papa’s, willen graag in het weekend hun boodschappen doen. Of de auto voor onderhoud naar de garage brengen. Juist datgene waar een autobedrijf zich nog op onderscheidt van online retailers: de werkplaats. Dicht op zaterdag. Hoe lang houd je dat vol?

Het sluit ook niet aan bij de belevingswereld van de komende generaties, de jonge monteurs die hun tijd flexibeler willen inrichten en een andere balans tussen werk en privé willen. Woensdagmiddag lekker de kinderen ophalen van school en zaterdagochtend sleutelen. Die moet je niet aan banden leggen met een cao, daarmee moet je in gesprek. Als werkgever, medeconsument, papa of mama. De branche wil stappen vooruit maken, maar wordt aan z’n shirt getrokken door een vergrijzende vakbond.

Lastig onderwerp, want ik wil niet partijdig zijn. Onze lezers zijn immers zowel werknemers als werkgevers, en er zitten vast ook veel papa’s bij. Sterker: ik ben er zelf ook een.

Maar alles, werkelijk alles, aan de afbeelding van FNV laat vooral zien wat er zo vreselijk mis is met vakbonden. Ze gaan niet met hun tijd mee. Want hoezo draait het om papa? Mag mama wel gewoon op zaterdag werken? Of is mama, zoals in de jaren ’50, gewoon huisvrouw die op zaterdag de was doet terwijl papa leuke dingen met de kinderen onderneemt?

En dan de zaterdag als heilige dag, in een tijd dat ook de zondag allang geen rustdag meer is. Ik begrijp het dilemma van vooral de kleinere ondernemer, voor wie een zondagsopening een concurrentienadeel betekent omdat hij niet de capaciteit heeft van de grote retailers. Maar de consumenten, zelf ook mama’s en papa’s, willen graag in het weekend hun boodschappen doen. Of de auto voor onderhoud naar de garage brengen. Juist datgene waar een autobedrijf zich nog op onderscheidt van online retailers: de werkplaats. Dicht op zaterdag. Hoe lang houd je dat vol?

Het sluit ook niet aan bij de belevingswereld van de komende generaties, de jonge monteurs die hun tijd flexibeler willen inrichten en een andere balans tussen werk en privé willen. Woensdagmiddag lekker de kinderen ophalen van school en zaterdagochtend sleutelen. Die moet je niet aan banden leggen met een cao, daarmee moet je in gesprek. Als werkgever, medeconsument, papa of mama. De branche wil stappen vooruit maken, maar wordt aan z’n shirt getrokken door een vergrijzende vakbond.