Berijders weten niet hoe ze de features moeten bedienen, ze werken niet altijd naar behoren en dat leidt tot een hogere schadefrequentie – en door de geavanceerde technologie is herstel ook nog eens duurder, zo bleek uit onderzoek naar het effect van rijhulpsystemen op de schadebranche.
Nu is er op het onderzoek zeker wat af te dingen, maar van enkele conclusies kunnen we wel veronderstellen dat ze kloppen. Zo bracht onderzoeksbureau Thatcham al eerder naar buiten hoe de autopilot reageert als de auto voor hem ineens de rijbaan verlaat en er plotseling een file opdoemt: te laat. Uit andere onderzoeken blijkt dat mensen de neiging hebben om hun (rij)gedrag aan te passen: het gebruik van winterbanden leidde in eerste instantie tot risicovoller rijgedrag. Op langere termijn, door meer ervaring met de systemen bij de berijder en doordat de systemen zelf beter worden, zal volgens Thatcham het aantal grote ongelukken afnemen. En Swov meldde in een artikel in de Volkskrant dat het aantal ongevallen met letsel afneemt dankzij de remassistentie. Dat is goed nieuws voor verzekeraars, want de letselschadepost zorgt doorgaans voor een grotere hap uit het resultaat dan autoschade.

En dan de herstelbranche. Feest? De steeds ingewikkeldere schades vragen meer investering in uitrusting en personeel. Er worden misschien meer uren gemaakt, maar niet altijd tegen een gunstig tarief. En de grootste boosdoener van die hogere schadelast zijn de onderdelenprijzen. Volgens grote schade-ondernemers dreigt een tweedeling in de herstelbranche, tussen bedrijven die wel in staat zijn om auto’s met geavanceerde technologie te herstellen en bedrijven die de benodigde investering in personeel en equipment niet aan kunnen. Er moeten nieuwe afspraken met de opdrachtgevers worden gemaakt over de schadelast. De onderzoeken naar het effect van rijhulpsystemen op de schadebranche laten dus vooral zien dat herstellers niet op de automatische piloot kunnen varen.

Berijders weten niet hoe ze de features moeten bedienen, ze werken niet altijd naar behoren en dat leidt tot een hogere schadefrequentie – en door de geavanceerde technologie is herstel ook nog eens duurder, zo bleek uit onderzoek naar het effect van rijhulpsystemen op de schadebranche.
Nu is er op het onderzoek zeker wat af te dingen, maar van enkele conclusies kunnen we wel veronderstellen dat ze kloppen. Zo bracht onderzoeksbureau Thatcham al eerder naar buiten hoe de autopilot reageert als de auto voor hem ineens de rijbaan verlaat en er plotseling een file opdoemt: te laat. Uit andere onderzoeken blijkt dat mensen de neiging hebben om hun (rij)gedrag aan te passen: het gebruik van winterbanden leidde in eerste instantie tot risicovoller rijgedrag. Op langere termijn, door meer ervaring met de systemen bij de berijder en doordat de systemen zelf beter worden, zal volgens Thatcham het aantal grote ongelukken afnemen. En Swov meldde in een artikel in de Volkskrant dat het aantal ongevallen met letsel afneemt dankzij de remassistentie. Dat is goed nieuws voor verzekeraars, want de letselschadepost zorgt doorgaans voor een grotere hap uit het resultaat dan autoschade.

En dan de herstelbranche. Feest? De steeds ingewikkeldere schades vragen meer investering in uitrusting en personeel. Er worden misschien meer uren gemaakt, maar niet altijd tegen een gunstig tarief. En de grootste boosdoener van die hogere schadelast zijn de onderdelenprijzen. Volgens grote schade-ondernemers dreigt een tweedeling in de herstelbranche, tussen bedrijven die wel in staat zijn om auto’s met geavanceerde technologie te herstellen en bedrijven die de benodigde investering in personeel en equipment niet aan kunnen. Er moeten nieuwe afspraken met de opdrachtgevers worden gemaakt over de schadelast. De onderzoeken naar het effect van rijhulpsystemen op de schadebranche laten dus vooral zien dat herstellers niet op de automatische piloot kunnen varen.