De enorme toename van technologie in voertuigen zal de branche ontwrichten. Dit heeft namelijk gevolgen voor het functioneren van de gehele keten. Misschien wel de belangrijkste vraag daarbij is wie straks waarvoor aansprakelijk wordt. Nu kan de bestuurder nog aansprakelijk gesteld worden, maar als hij straks niet meer of niet meer volledig zelf rijdt, komt die aansprakelijkheid bij de fabrikant te liggen. Volvo heeft al gezegd zoveel vertrouwen in zijn auto's te hebben dat hij de volledige aansprakelijkheid aanvaardt voor ongevallen met voertuigen die in een autonome modus rijden. Dat klinkt fantastisch, maar daarmee komt er ook ongelooflijk veel macht te liggen bij de autoproducent. Die zelf de data genereert over zijn voertuigen en hiermee een sturingsinstrument in handen krijgt. We moeten zorgen voor checks and balances in de keten. Als de autofabrikant gedurende de levensloop de aansprakelijkheid voor het voertuig voor rekening neemt, moeten de verzekeraars naar een andere verzekeringsvorm. Bijvoorbeeld een directe verzekering, waarbij je claimt bij je eigen verzekeraar in plaats van de verzekeraar van de aansprakelijke partij. Wat mij betreft sluit het aanbieden van een dergelijke directe verkeersverzekering ook het beste aan bij de wensen van de consument. De overheid trekt zich steeds meer terug, het sociale zekerheidsstelsel kalft af; alle reden voor een verzekering waarmee mensen na een verkeersongeval een uitkering krijgen waarmee ze verlies aan inkomsten, en andere schades kunnen opvangen. We doen momenteel onderzoek naar deze verzekeringsvorm. De toenemende technologie geeft de autoproducent ook een instrument om de schadestroom te sturen. Over niet al te lange tijd zullen auto's zelf aangeven bij welke hersteller de bestuurder het beste met zijn schade of onderhoud terecht kan. Een goed voorbeeld daarvan is e-call. Deze ontwikkeling vraagt om een goede samenwerking met verzekeraars en herstellers. Een van de sleutels om in de toekomst van toegevoegde waarde te zijn voor de consument ligt in het vergaren van kennis over autotechnologie en de manier waarop consumenten geholpen willen worden. De consument begrijpt heel goed dat een autoproducent een belang heeft bij de uitlatingen die hij doet.

Het is de vraag of de klanten gezien de ontwikkeling in technologie en de verschuiving van de aansprakelijkheid blijft instemmen met het gebruik van niet-originele onderdelen bij herstel. Net als Apple aangeeft dat een iPad het beste met een iPad-stekker kan worden opgeladen, verkondigen veel autoproducenten dat de technologie in voertuigen zo nauw luistert dat zij niet kunnen instaan voor de veiligheid als andere dan hun eigen onderdelen worden gebruikt. En welke consument durft dan nog in te stemmen met het gebruik van niet-originele onderdelen? De vraag is of deze claim van de autoproducent leidend moet zijn in de discussie. Ik vind dat de wens van de consument het uitgangspunt moet zijn. En omdat er niet één consument is, moeten we verschillende keuzes aanbieden. Voor de één is prijs heel belangrijk, terwijl voor de ander kwaliteit doorslaggevend is. Kiest de consument voor de laagste premie, dan past werken met originele onderdelen daar niet in. Kiest hij voor kwaliteit, dan ligt werken met originele onderdelen voor de hand. Consumenten moeten goed worden voorgelicht over hun keuze. Vergelijk het met de vleesindustrie: daar wordt nu duidelijk gemaakt dat er een verschil is tussen kiloknallers en kwaliteitsvlees. Waarbij duurzaamheid het uitgangspunt is. Vragen als op welke wijze kunnen we onderdelen hergebruiken of duurzaam vernietigen spelen daarbij een rol. Ik zie dit als een gezamenlijke verantwoordelijkheid van verzekeraars en schadeherstellers, maar daarbij moeten wij elkaar ook kunnen vertrouwen. Uit een grootschalige steekproef van verzekeraars vorig jaar bleek dat er regelmatig een nieuw onderdeel wordt gerekend terwijl er een niet-origineel onderdeel werd geplaatst. Dat komt het vertrouwen van klanten en van verzekeraars niet ten goede. Een integere bedrijfsvoering is cruciaal om in deze tijd te overleven. Zoals ze er ook behoefte aan hebben dat herstelbedrijven met ze meedenken om het herstelproces op een zo goed mogelijk wijze in te passen in hun drukke schema. Om deze rol voor de consument te vervullen is kennis nodig. Kennis van het voertuig zelf en kennis en inzicht in de wereld van consumenten. Schadebedrijven die daarover beschikken, blijven van toegevoegde waarde. Ik weet dat de autoverzekeraars niet altijd overal even populair zijn, maar mijn voorspelling is dat de veranderingen in de markt nu dusdanig impactvol zijn dat wij over tien jaar met nostalgie terugdenken aan ons ravotten. Dan zullen we voornamelijk samenwerken.

‘Niet-originele onderdelen zijn de kiloknallers van het schadeherstel.’

De enorme toename van technologie in voertuigen zal de branche ontwrichten. Dit heeft namelijk gevolgen voor het functioneren van de gehele keten. Misschien wel de belangrijkste vraag daarbij is wie straks waarvoor aansprakelijk wordt. Nu kan de bestuurder nog aansprakelijk gesteld worden, maar als hij straks niet meer of niet meer volledig zelf rijdt, komt die aansprakelijkheid bij de fabrikant te liggen. Volvo heeft al gezegd zoveel vertrouwen in zijn auto's te hebben dat hij de volledige aansprakelijkheid aanvaardt voor ongevallen met voertuigen die in een autonome modus rijden. Dat klinkt fantastisch, maar daarmee komt er ook ongelooflijk veel macht te liggen bij de autoproducent. Die zelf de data genereert over zijn voertuigen en hiermee een sturingsinstrument in handen krijgt. We moeten zorgen voor checks and balances in de keten. Als de autofabrikant gedurende de levensloop de aansprakelijkheid voor het voertuig voor rekening neemt, moeten de verzekeraars naar een andere verzekeringsvorm. Bijvoorbeeld een directe verzekering, waarbij je claimt bij je eigen verzekeraar in plaats van de verzekeraar van de aansprakelijke partij. Wat mij betreft sluit het aanbieden van een dergelijke directe verkeersverzekering ook het beste aan bij de wensen van de consument. De overheid trekt zich steeds meer terug, het sociale zekerheidsstelsel kalft af; alle reden voor een verzekering waarmee mensen na een verkeersongeval een uitkering krijgen waarmee ze verlies aan inkomsten, en andere schades kunnen opvangen. We doen momenteel onderzoek naar deze verzekeringsvorm. De toenemende technologie geeft de autoproducent ook een instrument om de schadestroom te sturen. Over niet al te lange tijd zullen auto's zelf aangeven bij welke hersteller de bestuurder het beste met zijn schade of onderhoud terecht kan. Een goed voorbeeld daarvan is e-call. Deze ontwikkeling vraagt om een goede samenwerking met verzekeraars en herstellers. Een van de sleutels om in de toekomst van toegevoegde waarde te zijn voor de consument ligt in het vergaren van kennis over autotechnologie en de manier waarop consumenten geholpen willen worden. De consument begrijpt heel goed dat een autoproducent een belang heeft bij de uitlatingen die hij doet.

Het is de vraag of de klanten gezien de ontwikkeling in technologie en de verschuiving van de aansprakelijkheid blijft instemmen met het gebruik van niet-originele onderdelen bij herstel. Net als Apple aangeeft dat een iPad het beste met een iPad-stekker kan worden opgeladen, verkondigen veel autoproducenten dat de technologie in voertuigen zo nauw luistert dat zij niet kunnen instaan voor de veiligheid als andere dan hun eigen onderdelen worden gebruikt. En welke consument durft dan nog in te stemmen met het gebruik van niet-originele onderdelen? De vraag is of deze claim van de autoproducent leidend moet zijn in de discussie. Ik vind dat de wens van de consument het uitgangspunt moet zijn. En omdat er niet één consument is, moeten we verschillende keuzes aanbieden. Voor de één is prijs heel belangrijk, terwijl voor de ander kwaliteit doorslaggevend is. Kiest de consument voor de laagste premie, dan past werken met originele onderdelen daar niet in. Kiest hij voor kwaliteit, dan ligt werken met originele onderdelen voor de hand. Consumenten moeten goed worden voorgelicht over hun keuze. Vergelijk het met de vleesindustrie: daar wordt nu duidelijk gemaakt dat er een verschil is tussen kiloknallers en kwaliteitsvlees. Waarbij duurzaamheid het uitgangspunt is. Vragen als op welke wijze kunnen we onderdelen hergebruiken of duurzaam vernietigen spelen daarbij een rol. Ik zie dit als een gezamenlijke verantwoordelijkheid van verzekeraars en schadeherstellers, maar daarbij moeten wij elkaar ook kunnen vertrouwen. Uit een grootschalige steekproef van verzekeraars vorig jaar bleek dat er regelmatig een nieuw onderdeel wordt gerekend terwijl er een niet-origineel onderdeel werd geplaatst. Dat komt het vertrouwen van klanten en van verzekeraars niet ten goede. Een integere bedrijfsvoering is cruciaal om in deze tijd te overleven. Zoals ze er ook behoefte aan hebben dat herstelbedrijven met ze meedenken om het herstelproces op een zo goed mogelijk wijze in te passen in hun drukke schema. Om deze rol voor de consument te vervullen is kennis nodig. Kennis van het voertuig zelf en kennis en inzicht in de wereld van consumenten. Schadebedrijven die daarover beschikken, blijven van toegevoegde waarde. Ik weet dat de autoverzekeraars niet altijd overal even populair zijn, maar mijn voorspelling is dat de veranderingen in de markt nu dusdanig impactvol zijn dat wij over tien jaar met nostalgie terugdenken aan ons ravotten. Dan zullen we voornamelijk samenwerken.

‘Niet-originele onderdelen zijn de kiloknallers van het schadeherstel.’