Met een jaarlijkse omzet van alle veilinghuizen ter hoogte van ruim 1,1 miljard dollar heeft de wereldmarkt voor klassieke automobielen zijn eigen status verworven. Prijzen van enkele tonnen voor een bijzondere klassieke automobiel zijn inmiddels heel normaal. Spraakmakende recordprijzen voor topstukken – tussen één en tien miljoen euro – bepalen de stemming in kringen van kopers en verkopers. Maar in de euforie van alleen maar stijgende waardes lezen zelfs insiders over de kanttekeningen heen. Want is de aankoop of het bezit van een zeldzame automobiel nog wel een hobby of harde business? En misschien zelfs een zeepbel? Insiders hebben hierover vooralsnog geen zorgen, en de tabel uit het door de vakwereld als bijbel gehanteerde jaarboek Classic Car Auction Yearbook van Adolfi Orsi en Raffaelle Gazzi stelt ze in het gelijk. “De omzetstijgingen zijn wel deels het gevolg van een groter aantal veilinghuizen en een stijgend aantal veilingen”, nuanceert James Knight, directeur van de divisie Motor Cars bij het Londense veilinghuis Bonhams. “Maar de trend is duidelijk: de prijzen stijgen al jaren. Rond 2008 en 2009, kort na het Lehman bankroet, zagen we een kleine en tijdelijke dip, met daarna een nog steiler oplopende waardecurve. Er zat – en zit – kennelijk nog steeds genoeg geld in de markt.” Waar komt die groeiende populariteit vandaan? “Met vrijwel nul rente op deposito's en een vastgoedmarkt die niet meer zaligmakend is, gaat men op zoek naar andere objecten om in te investeren”, denkt Hugo Modderman, bankier in Monaco en zelf een bescheiden verzamelaar van klassieke auto's. “Dan stort men zich al snel op moderne kunst en klassieke auto's. Omdat beide nog leuk bezittingen zijn ook.”

Zonder hart

Daardoor is een nieuw koperspubliek ontstaan: die van beleggers zonder hart voor het object. En daaraan storen de traditionele handelaren in klassieke auto's zich wel. Volgens Marcel Roks, handelaar en adviseur in klassieke auto's, gaat het steeds meer om snel geld waarbij geen tijd is voor een gepassioneerde zoektocht naar iets zeldzaams. “Op beurzen rent een nieuwe generatie handelaren van prijskaartje naar prijskaartje en koopt in opdracht auto's die hun klanten niet eens hebben gezien. Er lijkt een subcultuur te ontstaan. E xotische sportwagens van recente bouwjaren zoals Ferrari's F40 en Testarossa of Porsches 911 schieten in prijs omhoog. Terwijl het in veel gevallen feitelijk nog tweedehands auto's zijn die een klassieke status op grond van zeldzaamheid en bouwjaar nog niet hebben bereikt. Echte verzamelaars van zeldzame topstukken trekken zich daarom terug uit deze open markt en nemen de tijd het juiste exemplaar te vinden. Zij kopen ook liever onderhands terwijl de snelle jongens op veilingen actief opereren.” Ook James Knight ziet steeds meer snelle investeerders, maar volgens hem vormen de liefhebbers nog altijd de meerderheid. “Ook die investeerders zijn niet zo kil zakelijk als je op het eerste gezicht denkt. Er schuilt toch aantrekkingskracht in een klassieke auto. Het blijven ook de Europeanen en Amerikanen die kopen en in mindere mate Russen, Arabieren of Chinezen.” Natuurlijk kan niet alles met wielen dat 25 jaar of ouder is een waardevolle klassieker zijn. Volgens zowel Knight als Modderman en Roks zijn Engelse sportwagentjes uit de jaren vijftig en zestig, zoals MG's, Triumphs of Austin Healeys, betaalbaar maar ook stabiel in prijs.

Echt goed scoor je met een Ferrari van voor 1965 – de oudste exemplaren schieten al gauw door het miljoen euro heen. Aston Martins, oudere Porsche (race)modellen en Maserati's zijn in dat segment bezig met een inhaalslag. “Eigenlijk is alles wat uit Italië komt op dit moment zeer gewild”, meent Modderman. Er is meer: sommige Franse carrosseriebouwers uit de kort vooroorlogse jaren zoals Figoni & Falaschi en Saoutchik zijn zo extravagant dat ze als kunstwerken worden gezien. Maar ook de DS en de VW Samba bus schieten in prijs omhoog, tot wel 100 duizend euro.

Met een jaarlijkse omzet van alle veilinghuizen ter hoogte van ruim 1,1 miljard dollar heeft de wereldmarkt voor klassieke automobielen zijn eigen status verworven. Prijzen van enkele tonnen voor een bijzondere klassieke automobiel zijn inmiddels heel normaal. Spraakmakende recordprijzen voor topstukken – tussen één en tien miljoen euro – bepalen de stemming in kringen van kopers en verkopers. Maar in de euforie van alleen maar stijgende waardes lezen zelfs insiders over de kanttekeningen heen. Want is de aankoop of het bezit van een zeldzame automobiel nog wel een hobby of harde business? En misschien zelfs een zeepbel? Insiders hebben hierover vooralsnog geen zorgen, en de tabel uit het door de vakwereld als bijbel gehanteerde jaarboek Classic Car Auction Yearbook van Adolfi Orsi en Raffaelle Gazzi stelt ze in het gelijk. “De omzetstijgingen zijn wel deels het gevolg van een groter aantal veilinghuizen en een stijgend aantal veilingen”, nuanceert James Knight, directeur van de divisie Motor Cars bij het Londense veilinghuis Bonhams. “Maar de trend is duidelijk: de prijzen stijgen al jaren. Rond 2008 en 2009, kort na het Lehman bankroet, zagen we een kleine en tijdelijke dip, met daarna een nog steiler oplopende waardecurve. Er zat – en zit – kennelijk nog steeds genoeg geld in de markt.” Waar komt die groeiende populariteit vandaan? “Met vrijwel nul rente op deposito's en een vastgoedmarkt die niet meer zaligmakend is, gaat men op zoek naar andere objecten om in te investeren”, denkt Hugo Modderman, bankier in Monaco en zelf een bescheiden verzamelaar van klassieke auto's. “Dan stort men zich al snel op moderne kunst en klassieke auto's. Omdat beide nog leuk bezittingen zijn ook.”

Zonder hart

Daardoor is een nieuw koperspubliek ontstaan: die van beleggers zonder hart voor het object. En daaraan storen de traditionele handelaren in klassieke auto's zich wel. Volgens Marcel Roks, handelaar en adviseur in klassieke auto's, gaat het steeds meer om snel geld waarbij geen tijd is voor een gepassioneerde zoektocht naar iets zeldzaams. “Op beurzen rent een nieuwe generatie handelaren van prijskaartje naar prijskaartje en koopt in opdracht auto's die hun klanten niet eens hebben gezien. Er lijkt een subcultuur te ontstaan. E xotische sportwagens van recente bouwjaren zoals Ferrari's F40 en Testarossa of Porsches 911 schieten in prijs omhoog. Terwijl het in veel gevallen feitelijk nog tweedehands auto's zijn die een klassieke status op grond van zeldzaamheid en bouwjaar nog niet hebben bereikt. Echte verzamelaars van zeldzame topstukken trekken zich daarom terug uit deze open markt en nemen de tijd het juiste exemplaar te vinden. Zij kopen ook liever onderhands terwijl de snelle jongens op veilingen actief opereren.” Ook James Knight ziet steeds meer snelle investeerders, maar volgens hem vormen de liefhebbers nog altijd de meerderheid. “Ook die investeerders zijn niet zo kil zakelijk als je op het eerste gezicht denkt. Er schuilt toch aantrekkingskracht in een klassieke auto. Het blijven ook de Europeanen en Amerikanen die kopen en in mindere mate Russen, Arabieren of Chinezen.” Natuurlijk kan niet alles met wielen dat 25 jaar of ouder is een waardevolle klassieker zijn. Volgens zowel Knight als Modderman en Roks zijn Engelse sportwagentjes uit de jaren vijftig en zestig, zoals MG's, Triumphs of Austin Healeys, betaalbaar maar ook stabiel in prijs.

Echt goed scoor je met een Ferrari van voor 1965 – de oudste exemplaren schieten al gauw door het miljoen euro heen. Aston Martins, oudere Porsche (race)modellen en Maserati's zijn in dat segment bezig met een inhaalslag. “Eigenlijk is alles wat uit Italië komt op dit moment zeer gewild”, meent Modderman. Er is meer: sommige Franse carrosseriebouwers uit de kort vooroorlogse jaren zoals Figoni & Falaschi en Saoutchik zijn zo extravagant dat ze als kunstwerken worden gezien. Maar ook de DS en de VW Samba bus schieten in prijs omhoog, tot wel 100 duizend euro.