Een uurtarief van 80 euro, dat is veel schadeherstelbedrijven niet gegeven. Toch rennen de klanten niet gillend weg bij schadebedrijf Van der Ende uit Maasdijk, die dus beduidend boven de ongeveer 53 euro zit die er doorgaans per uur wordt gevraagd. Van der Ende zit niet in de gestuurde schade – hoewel, er hangt aan de gevel wel een Aegon-bordje. “Ik heb me daarvoor inderdaad wel aangemeld. Maar ik krijg 1 schade per jaar, daar ga ik mijn voorwaarden niet voor aanpassen. Dus ik doe er niet zoveel meer mee”, zegt eigenaar Vincent Winkes. Van der Ende herstelt liever onder zijn eigen voorwaarden. Komt zijn schadelast dan niet hoger uit dan bij de concurrenten? “Ongetwijfeld. Maar ik sta voor vakmanschap en klanttevredenheid en dat kost geld”, aldusWinkes. “We hebben goede contacten met fleetowners in de regio en ook met tussenpersonen. Die sturen graag klanten naar ons bedrijf, omdat ons servicelevel erg hoog ligt”, zegt Winkes. Als voorbeeld daarvan noemt hij de haal- en brengservice in de Benelux. “Een voordeel, want de berijder houdt dan ook bij pech over de grens contact met zijn vertrouwde adres. Ook halen we de auto op bij het werk of thuis.”

Van der Ende heeft een samenwerking met schadebedrijf Huisman in Maasdijk, dat wel bij diverse verzekeraars in het netwerk zit. “Op die manier kan ik ook auto's aannemen die ik van de betreffende verzekeraar niet mag herstellen.”

Van der Ende heeft ongeveer 15 doorgangen per week en een omzet van ruim 700 duizend euro op jaarbasis. Er werken 4 mensen op de vloer. “De omzet steeg vorig jaar met 17 procent en het rendement is positief”, zegt eigenaar Vincent Winkes. “Daarnaast doen we ook in velgenreparatie zoals het spuiten en polijsten. Steeds meer auto's hebben dure velgen, maar weinig bedrijven hebben de apparatuur om die velgen te repareren terwijl dat vaak goedkoper is dan vervangen.”

En hoe vaak gebruikt hij origineel gelijkwaardige onderdelen in plaats van merkproducten? “Soms, bijvoorbeeld als de reparatiekosten anders te hoog uitvallen in vergelijking met de dagwaarde. Dan vraag ik de klant om een formulier te ondertekenen waarin staat dat hij akkoord gaat met het gebruik van imitatie-onderdelen.”

Winkes heeft Richard Scholten ingehuurd om de zakelijke markt te bewerken. Scholten is partner bij Oker, dat bedrijven helpt met acquisitie en nieuwe businessmodellen. Scholten werkte hiervoor als assurantietussenpersoon en in die hoedanigheid viel het hem op dat steeds meer herstellers hun uurtarieven omlaag schroefden om zo meer werk direct van verzekeraars in het bedrijf te krijgen. Lang niet altijd met succes. Eind vorig jaar stond Scholten in dagkrant Metro, waarin hij vertelde dat verzekeraars steeds vaker eisen dat er gebruik wordt gemaakt van imitatiedelen, en dat de klant door de toenemende sturing eigenlijk geen eigen keus meer heeft (zie ook pagina 24). Volgens Scholten was het artikel in Metro wel enigszins opgeblazen. “Ik ben niet tegen het gebruik van imitatiedelen en ook niet tegen schadesturing. Ik vind alleen dat verzekeraars lang niet altijd even duidelijk zijn over of klanten wel of geen vrije keuze hebben of welke onderdelen er bij het herstel worden gebruikt. En daar hebben ze wel recht op.”

Volgens Scholten is er voldoende vis te halen uit de vijver van particuliere klanten, fleetowners en tussenpersonen. Maar willen deze groepen niet een zo laag mogelijke schadelast? “Ze willen waar voor hun geld, dat is wat anders”, zegt Winkes. “Een tussenpersoon moet natuurlijk minder geld aan schades uit kunnen keren dan hij aan premie binnen krijgt. Dat lukt ook bij een gezond uurtarief.”

Een uurtarief van 80 euro, dat is veel schadeherstelbedrijven niet gegeven. Toch rennen de klanten niet gillend weg bij schadebedrijf Van der Ende uit Maasdijk, die dus beduidend boven de ongeveer 53 euro zit die er doorgaans per uur wordt gevraagd. Van der Ende zit niet in de gestuurde schade – hoewel, er hangt aan de gevel wel een Aegon-bordje. “Ik heb me daarvoor inderdaad wel aangemeld. Maar ik krijg 1 schade per jaar, daar ga ik mijn voorwaarden niet voor aanpassen. Dus ik doe er niet zoveel meer mee”, zegt eigenaar Vincent Winkes. Van der Ende herstelt liever onder zijn eigen voorwaarden. Komt zijn schadelast dan niet hoger uit dan bij de concurrenten? “Ongetwijfeld. Maar ik sta voor vakmanschap en klanttevredenheid en dat kost geld”, aldusWinkes. “We hebben goede contacten met fleetowners in de regio en ook met tussenpersonen. Die sturen graag klanten naar ons bedrijf, omdat ons servicelevel erg hoog ligt”, zegt Winkes. Als voorbeeld daarvan noemt hij de haal- en brengservice in de Benelux. “Een voordeel, want de berijder houdt dan ook bij pech over de grens contact met zijn vertrouwde adres. Ook halen we de auto op bij het werk of thuis.”

Van der Ende heeft een samenwerking met schadebedrijf Huisman in Maasdijk, dat wel bij diverse verzekeraars in het netwerk zit. “Op die manier kan ik ook auto's aannemen die ik van de betreffende verzekeraar niet mag herstellen.”

Van der Ende heeft ongeveer 15 doorgangen per week en een omzet van ruim 700 duizend euro op jaarbasis. Er werken 4 mensen op de vloer. “De omzet steeg vorig jaar met 17 procent en het rendement is positief”, zegt eigenaar Vincent Winkes. “Daarnaast doen we ook in velgenreparatie zoals het spuiten en polijsten. Steeds meer auto's hebben dure velgen, maar weinig bedrijven hebben de apparatuur om die velgen te repareren terwijl dat vaak goedkoper is dan vervangen.”

En hoe vaak gebruikt hij origineel gelijkwaardige onderdelen in plaats van merkproducten? “Soms, bijvoorbeeld als de reparatiekosten anders te hoog uitvallen in vergelijking met de dagwaarde. Dan vraag ik de klant om een formulier te ondertekenen waarin staat dat hij akkoord gaat met het gebruik van imitatie-onderdelen.”

Winkes heeft Richard Scholten ingehuurd om de zakelijke markt te bewerken. Scholten is partner bij Oker, dat bedrijven helpt met acquisitie en nieuwe businessmodellen. Scholten werkte hiervoor als assurantietussenpersoon en in die hoedanigheid viel het hem op dat steeds meer herstellers hun uurtarieven omlaag schroefden om zo meer werk direct van verzekeraars in het bedrijf te krijgen. Lang niet altijd met succes. Eind vorig jaar stond Scholten in dagkrant Metro, waarin hij vertelde dat verzekeraars steeds vaker eisen dat er gebruik wordt gemaakt van imitatiedelen, en dat de klant door de toenemende sturing eigenlijk geen eigen keus meer heeft (zie ook pagina 24). Volgens Scholten was het artikel in Metro wel enigszins opgeblazen. “Ik ben niet tegen het gebruik van imitatiedelen en ook niet tegen schadesturing. Ik vind alleen dat verzekeraars lang niet altijd even duidelijk zijn over of klanten wel of geen vrije keuze hebben of welke onderdelen er bij het herstel worden gebruikt. En daar hebben ze wel recht op.”

Volgens Scholten is er voldoende vis te halen uit de vijver van particuliere klanten, fleetowners en tussenpersonen. Maar willen deze groepen niet een zo laag mogelijke schadelast? “Ze willen waar voor hun geld, dat is wat anders”, zegt Winkes. “Een tussenpersoon moet natuurlijk minder geld aan schades uit kunnen keren dan hij aan premie binnen krijgt. Dat lukt ook bij een gezond uurtarief.”