Volgt u het gedoe in Utrecht een beetje? Over milieuzones in de Domstad die diesels uit deze eeuw weren. Een boete zelfs, als je doorrijdt. Gebiedsverboden: een beetje misselijkmakend woord als je het mij vraagt.

Ach, denk ik dan, het waait wel weer over. Maar pas op: bij gemeenten geldt dat als er één schaap over de dam is… Het roept herinneringen op aan de tweede helft van de jaren tachtig. Hoe milieudiscussies toen werden opgelost. Goed en volwassen namelijk. Gaat u even mee naar het moment dat overheid en autobranche de Groene Kick lanceerden, die eigenwijze kikker.

`Maximaal 4,5 procent CO-uitstoot bij stationair toerental. Je raakt al in coma als je dat getal nu leest.`

In die tijd kwam de ongeregelde katalysator bij benzineauto’s langzaam de markt op. Toch werden er ook nog veel nieuwe auto’s verkocht zonder kat. De loodvrije benzine werd verkrijgbaar en het milieu een issue. Het schone wagenpark groeide te langzaam, vonden beleidsmakers. Ze wilden sneller, maar keken aan tegen een wagenpark van ruim vijf miljoen auto’s, waaraan nog geen enkele milieueis werd gesteld. Ja, maximaal 4,5 procent CO-uitstoot bij stationair toerental. Je raakt al in coma als je dat getal nu leest. Wettelijke keuringen? De apk was net in 1985 uit de startblokken gekomen en keek vooral naar roest en remmen. De politiek morde over een verplichte milieukeuring voor álle auto’s, want zo kon het niet langer. In die tijd van maakbaarheid en zelfregulering vonden overheid en autobranche elkaar en kwamen met een nobel plan: de vrijwillige milieukeuring. Daar werd iedereen beter van: het milieu, want schonere auto’s, de auto-eigenaar, want zuinigere auto’s, en niet in de laatste plaats de branche zelf. Er kwam immers een klant in de werkplaats.

De apk was op dat moment net door z’n eerste evaluatie heen en mocht blijven. Maar een milieukeuring was de apk nog niet. Er werd druk gedebatteerd in de Tweede Kamer en het zou uiteindelijk tot herfst 1991 duren voordat een uitlaatgastest onderdeel van de apk-keuring zou worden. Voor uitsluitend benzineauto’s. Op het dossier milieu was publicitair goed te scoren en zo werd het voor iedereen een feestje. Eind 1989 werd de Groene Kick geboren: een vrijwillige milieukeuring vastgeknoopt aan de VVN-autokeuring en uitgevoerd door maar liefst 5 duizend Bovag-autobedrijven. Prachtig.

`Ik lees over gebiedsverboden voor auto’s, van déze eeuw nota bene!`

Door de blijvende aanwezigheid van apk nam de belangstelling voor de vrijwillige VVN-keuring echter sterk af. Het leek een ondankbaar einde voor een mooie samenwerking tussen VVN en Bovag uit begin jaren zestig. Door er een milieukeuring aan vast te knopen werden alle partijen toch weer bij de les geroepen. Het bleek een prima initiatief om als overheid én als branche te tonen dat wetgeving niet altijd nodig is. Dat partijen in staat zijn automobilisten in beweging te krijgen om hun auto zo min mogelijk het milieu te laten belasten. Dat de politiek tevreden is met de gekozen oplossing. En als iedereen zijn voordeel kan pakken, dan wordt het geheid een succes.

Het succes van de Groene Kick duurde echter niet zo lang: al gauw kwamen er auto’s met geregelde katalysator en werd de verplichte apk-keuring inclusief uitlaatgastest uitgevoerd. Maar dat was een logische opvolging en het ging daarom zonder weerstand. Als ik omkijk, lijkt het alsof het gisteren gebeurde.

Maar nu? Ik lees over gebiedsverboden voor auto’s, van déze eeuw nota bene! Auto’s, waaraan al veel strengere toelatingseisen werden gesteld. En waarvoor ook de permanente eisen flink strenger zijn geworden, ook door de grotere rol van Europese wetgeving. Ik sta bij een bord langs de kant van weg, ergens in Utrecht… Ik ken de betekenis niet en vraag me af: wáár ben ik?

Volgt u het gedoe in Utrecht een beetje? Over milieuzones in de Domstad die diesels uit deze eeuw weren. Een boete zelfs, als je doorrijdt. Gebiedsverboden: een beetje misselijkmakend woord als je het mij vraagt.

Ach, denk ik dan, het waait wel weer over. Maar pas op: bij gemeenten geldt dat als er één schaap over de dam is… Het roept herinneringen op aan de tweede helft van de jaren tachtig. Hoe milieudiscussies toen werden opgelost. Goed en volwassen namelijk. Gaat u even mee naar het moment dat overheid en autobranche de Groene Kick lanceerden, die eigenwijze kikker.

`Maximaal 4,5 procent CO-uitstoot bij stationair toerental. Je raakt al in coma als je dat getal nu leest.`

In die tijd kwam de ongeregelde katalysator bij benzineauto’s langzaam de markt op. Toch werden er ook nog veel nieuwe auto’s verkocht zonder kat. De loodvrije benzine werd verkrijgbaar en het milieu een issue. Het schone wagenpark groeide te langzaam, vonden beleidsmakers. Ze wilden sneller, maar keken aan tegen een wagenpark van ruim vijf miljoen auto’s, waaraan nog geen enkele milieueis werd gesteld. Ja, maximaal 4,5 procent CO-uitstoot bij stationair toerental. Je raakt al in coma als je dat getal nu leest. Wettelijke keuringen? De apk was net in 1985 uit de startblokken gekomen en keek vooral naar roest en remmen. De politiek morde over een verplichte milieukeuring voor álle auto’s, want zo kon het niet langer. In die tijd van maakbaarheid en zelfregulering vonden overheid en autobranche elkaar en kwamen met een nobel plan: de vrijwillige milieukeuring. Daar werd iedereen beter van: het milieu, want schonere auto’s, de auto-eigenaar, want zuinigere auto’s, en niet in de laatste plaats de branche zelf. Er kwam immers een klant in de werkplaats.

De apk was op dat moment net door z’n eerste evaluatie heen en mocht blijven. Maar een milieukeuring was de apk nog niet. Er werd druk gedebatteerd in de Tweede Kamer en het zou uiteindelijk tot herfst 1991 duren voordat een uitlaatgastest onderdeel van de apk-keuring zou worden. Voor uitsluitend benzineauto’s. Op het dossier milieu was publicitair goed te scoren en zo werd het voor iedereen een feestje. Eind 1989 werd de Groene Kick geboren: een vrijwillige milieukeuring vastgeknoopt aan de VVN-autokeuring en uitgevoerd door maar liefst 5 duizend Bovag-autobedrijven. Prachtig.

`Ik lees over gebiedsverboden voor auto’s, van déze eeuw nota bene!`

Door de blijvende aanwezigheid van apk nam de belangstelling voor de vrijwillige VVN-keuring echter sterk af. Het leek een ondankbaar einde voor een mooie samenwerking tussen VVN en Bovag uit begin jaren zestig. Door er een milieukeuring aan vast te knopen werden alle partijen toch weer bij de les geroepen. Het bleek een prima initiatief om als overheid én als branche te tonen dat wetgeving niet altijd nodig is. Dat partijen in staat zijn automobilisten in beweging te krijgen om hun auto zo min mogelijk het milieu te laten belasten. Dat de politiek tevreden is met de gekozen oplossing. En als iedereen zijn voordeel kan pakken, dan wordt het geheid een succes.

Het succes van de Groene Kick duurde echter niet zo lang: al gauw kwamen er auto’s met geregelde katalysator en werd de verplichte apk-keuring inclusief uitlaatgastest uitgevoerd. Maar dat was een logische opvolging en het ging daarom zonder weerstand. Als ik omkijk, lijkt het alsof het gisteren gebeurde.

Maar nu? Ik lees over gebiedsverboden voor auto’s, van déze eeuw nota bene! Auto’s, waaraan al veel strengere toelatingseisen werden gesteld. En waarvoor ook de permanente eisen flink strenger zijn geworden, ook door de grotere rol van Europese wetgeving. Ik sta bij een bord langs de kant van weg, ergens in Utrecht… Ik ken de betekenis niet en vraag me af: wáár ben ik?