Verslag van die dag:
Hij had zijn hele showroom netjes vol staan met nieuwe auto’s. Volgens de laatste importeur-standards: nieuwste modellen vlak bij de ingang, promotionele modellen (mooi woord voor overjarig) iets verder naar achter en als klapstuk een terreinwagen in het midden van de showroom.
Aha! Daar komt meneer Vreugdenhil. Met zijn vrouw. Al jaren klant. Gezegend met een aantrekkelijke inruilauto. Ook hun kinderen zijn inmiddels klant met een wat ouder, maar nog prima wagentje.

Meneer en mevrouw Vreugdenhil willen graag de nieuwe auto, waar ze zich op internet al helemaal in verdiept hebben, zien, voelen en ruiken. Onderhandelen? Natuurlijk. De inruiler is bekend bij het bedrijf. Het taxatierapport geeft een inruilprijs aan van ongeveer 7.000 euro en een showroomprijs na inruil van waarschijnlijk 10.500. Toch ook een mooi stukje handel. Vreugdenhil hapt toe bij 7.500 euro. De deal is vrijwel rond. Een deal die goed is voor een bruto marge van nieuw plus gebruikt van plusminus 7.000 euro.

Dan komt er een managerspak binnenlopen. Zijn leasewagen voor de deur. Toch even helpen ertussendoor. Je laat klanten niet in de showroom wachten. ‘Meneer, ik heb op het internet de nieuwste Credential gezien. Daar zou ik graag even mee willen proefrijden.’ Nou is die nieuwe Credential een geweldige wagen. Maar ook erg kostbaar en niet elke dealer heeft er een staan. ‘Weet u ook wat het aankoopbeleid is van uw leasemaatschappij?’ vraagt de verkoper met lichte gehaastheid. Want meneer Vreugdenhil zit te wachten om een auto te kopen. ‘Dat is centraal geregeld’, antwoordt de leaserijder. ‘Ik geloof tien procent korting en ik wil er graag voor mezelf een trekhaak bij en een navigatiesysteem. Maar eerst proefrijden.’

‘Als ik geluk heb, houd ik aan zo’n deal misschien 900 euro over’, flitst het door het hoofd van de verkoper. Maar hij probeert de leaserijder toch te helpen. Haalt een auto uit de showroom. Hij weet: heel veel werk voor heel weinig geld. Een fractie van wat hij aan meneer en mevrouw Vreugdenhil verdient. En die komen steeds trouw terug. Terwijl de leaserijder hopt.

De verkoper leest het nogmaals: ‘Als een dealer VOOR aflevering om betaling vraagt, worden we achterdochtig en voeren we een kredietcheck uit.’ Hij krijgt spijt van al zijn werk voor de leaserijder.

Wat een arrogante uitspraak. Gezien hun eigen financiële positie moeten leasemaatschappijen voortaan altijd ruim vooruit betalen! Dan wordt de kans dat je er geld aan verliest iets kleiner…

Hans Adriani
Dealer bd
hans@dsolution.eu

Verslag van die dag:
Hij had zijn hele showroom netjes vol staan met nieuwe auto’s. Volgens de laatste importeur-standards: nieuwste modellen vlak bij de ingang, promotionele modellen (mooi woord voor overjarig) iets verder naar achter en als klapstuk een terreinwagen in het midden van de showroom.
Aha! Daar komt meneer Vreugdenhil. Met zijn vrouw. Al jaren klant. Gezegend met een aantrekkelijke inruilauto. Ook hun kinderen zijn inmiddels klant met een wat ouder, maar nog prima wagentje.

Meneer en mevrouw Vreugdenhil willen graag de nieuwe auto, waar ze zich op internet al helemaal in verdiept hebben, zien, voelen en ruiken. Onderhandelen? Natuurlijk. De inruiler is bekend bij het bedrijf. Het taxatierapport geeft een inruilprijs aan van ongeveer 7.000 euro en een showroomprijs na inruil van waarschijnlijk 10.500. Toch ook een mooi stukje handel. Vreugdenhil hapt toe bij 7.500 euro. De deal is vrijwel rond. Een deal die goed is voor een bruto marge van nieuw plus gebruikt van plusminus 7.000 euro.

Dan komt er een managerspak binnenlopen. Zijn leasewagen voor de deur. Toch even helpen ertussendoor. Je laat klanten niet in de showroom wachten. ‘Meneer, ik heb op het internet de nieuwste Credential gezien. Daar zou ik graag even mee willen proefrijden.’ Nou is die nieuwe Credential een geweldige wagen. Maar ook erg kostbaar en niet elke dealer heeft er een staan. ‘Weet u ook wat het aankoopbeleid is van uw leasemaatschappij?’ vraagt de verkoper met lichte gehaastheid. Want meneer Vreugdenhil zit te wachten om een auto te kopen. ‘Dat is centraal geregeld’, antwoordt de leaserijder. ‘Ik geloof tien procent korting en ik wil er graag voor mezelf een trekhaak bij en een navigatiesysteem. Maar eerst proefrijden.’

‘Als ik geluk heb, houd ik aan zo’n deal misschien 900 euro over’, flitst het door het hoofd van de verkoper. Maar hij probeert de leaserijder toch te helpen. Haalt een auto uit de showroom. Hij weet: heel veel werk voor heel weinig geld. Een fractie van wat hij aan meneer en mevrouw Vreugdenhil verdient. En die komen steeds trouw terug. Terwijl de leaserijder hopt.

De verkoper leest het nogmaals: ‘Als een dealer VOOR aflevering om betaling vraagt, worden we achterdochtig en voeren we een kredietcheck uit.’ Hij krijgt spijt van al zijn werk voor de leaserijder.

Wat een arrogante uitspraak. Gezien hun eigen financiële positie moeten leasemaatschappijen voortaan altijd ruim vooruit betalen! Dan wordt de kans dat je er geld aan verliest iets kleiner…

Hans Adriani
Dealer bd
hans@dsolution.eu